เมื่อเธอตัดสินใจได้ถูกต้อง
ตามแบบของโบราณท่านชานไข
ว่าตัดบัวยังเหลือซึ่งเยื่อใย
เว้นการตัดน้ำใจมีไมตรี
เธอตัดไฟปลายลมข่มใจยาก
ไฟไหม้มากเพียงไรไม่คิดหนี
ปล่อยเผาหมดเชื้อเก่าเถ้าธุลี
เหลือรักที่ร่วมใจไร้ร่วมกาย
ก็ไม่ควรด่วนลองเป็นของเล่น
รักโลดเต้นแล้วเฉยระเหยหาย
น้ำค้างไม่ยั่งยืนบนผืนทราย
แม้เสียดายยังพร้อมยอมตัดไฟ
ล้อกับความมืดมิดชีวิตมืด
แล้วแกล้งยืดคอย้ำชำนะใส
เก็บเอาความร้าวรอนซ่อนภายใน
ฟังความมืดร้องไห้อย่างใจเย็น
เมื่อฟ้าสูงแสนไกลเอื้อมไม่ถึง
ทุกวันจึงเพียงแต่แค่แลเห็น
ประกาศิตห้ามไว้แค่ให้เป็น
ถูกเคี่ยวเข็ญจำกัดมัดมือชก
ให้แล้วเรียกคืนไปก็ได้นะ
ใครเล่าจะรู้ซึ้งถึงหัวอก
เอาเถอะให้ตัดไฟไม่สะทก
เพราะกลัวตกที่นั่งฟังตัดตาย
ดาว อาชาไนย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
