แต่ละเกร็ดเม็ดหยดพจน์น้ำค้าง
เปรียบดังนักเดินทางสร้างสีสัน
แต้มภาพเขียนเวียนขีดอดีตรำพัน
รำพึงฝันฝากไว้ให้ควรมอง
ยามอ่านกานท์นานช้าว่าไพเราะ
ถ้อยเสนาะสำเนียงเสียงแสงส่อง
ดั่งน้ำค้างหว่างยอดหญ้าค่าเรืองรอง
พิสุทธิ์ผ่องผุดผงาดวาดหยดน้ำ-
ค้างเกาะพราวดาวพร่างทางเส้นนี้
ร้อยวจีวาจาพางามขำ
ขอชื่นชมคมกลอนอักษรคำ
เรียงร่ายล้ำเลอเลิศเกินจิตนา
♥♥♥♥♥
“น้ำค้าง”พร่างพรมพื้นไพรพฤกษ์
เม็ดใสผลึกเลี้ยวเกาะหา
ยอดข้าวดาวรวงพ่วงข้าวมา
แวววับจับตาคราอรุณ
หทัยกาญจน์ ฤทัยกานท์
๑๔ มีนาคม พ.ศ.๒๕๕๕
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
