มาต่อนะ แบบว่าหลงคารมหวานๆของหลานแซม อ่ะนะ
เมืองลุงแซมแย้มหน้าต่างเห็นบางซ่อน
เกิดเมืองนอนวอนหาเรื่องถึงเมืองน่าน(กลอนพาไปคักๆ)
อยู่เมืองพลคุยเขื่องถึงเมืองพาน
อีกไม่นานแซมกลับไทยคงได้เจอ
อยู่ห่างกันคนละฟ้าแต่ตาจ้อง
เฝ้าเมียงมองหน้าจอนั่งรอเก้อ
ยิ้มหวานหวานใจหวิวหวิวหิวแล้วเออ
พอพบเธอหิวข้าว อ้าวแปลกจัง
อย่าให้ลุงรอนานนะหลานรัก
เดี๋ยวอกหักดังเป๊าะ หัวเราะหยัง?
ไหนว่ารักคนแก่ แย่ซะละมั้ง?
จะให้นั่งเป็นลม จมน้ำตา
เขียนเล่นเล่นให้สนุกยามทุกข์หนัก
เพื่อผ่อนพักดวงจิตคิดเสียว่า
ได้ผ่อนคลายหายเหนื่อยเมื่อยกายา
ได้ข้ามฟ้ามาพบ อย่าหลบตา เน้อ
"ไพร พนาวัลย์"
อยู่ห่างกันแสนไกลใจห่วงหา
ความเมตตาประทับในใจเสมอ
ยามอ่อนแรงแสงริบหรี่ยังมีเธอ
เฝ้าเสนอถ้อยละมุน...อุ่นละไม
กราบตรงแขน แฟนไม่ว่านะคะลุง
ถ้ากราบพุง...ลุงขา..ใครว่าไหม
แซมขอกราบแนบลงตรงหัวใจ
รักคนไกลที่ปลายรุ้ง...ชื่อลุงปรางค์
แซมค่ะ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
