เรื่องฝังจำ ซ้ำอยู่ มิรู้หาย
ตราบวางวาย ตายดับ นับหลานโหลน
อยากกู่ก้อง ร้องเรียก เพรียกตะโกน
อกเราโดน ศรรัก เข้าปักตรึง
อันเรื่องรัก ปักฤทัย ย่อมใหลหลง
ให้พะวง ยากปลงจิต ไม่คิดถึง
พูดซ้ำซาก มากหน บ่นรำพึง
เหตุใดจึง ตราหน้า ว่าแก่จัง
.../
บูรพาท่าพระจันทร์
ถูกบังคับ จับขึ้น ยืนหน้าห้อง
ครูหยิบกล่อง ให้ถือ คือคำสั่ง
เร็วที่สุด ดูดเกลี้ยง ด้วยเสียงดัง
โทษแอบหลัง อาคาร หลบทานนม
พอเติบใหญ่ ได้ปลื้ม ดื่มแทนน้ำ
เป็นประจำ หวานจืด มีถืดถม
เพราะมันเคย เลยแก่ ยังแลชม
โง่บรม เยาว์วัย ไม่ชอบกิน
รพีกาญจน์ 59
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
