คืนนี้ฝนฉ่ำฟ้า...น่าถึงเช้า
เวหาหาวพิรุณหล่นจนล้นหลาม
หนาวเพียงใดเธอสะกดด้วยบทความ
ฉันหลงตามมาตลอดจนถอดใจ
ฟ้าคำรามแล็บลั่นฉันคิดถึง
ทำให้หึงแล้วกล้ามาหาไหม?
ด้วยส่วนลึกรู้ดีไม่มีใคร?
จึงอยู่ไกลเกินหวงและห่วงกัน
ฝนซึ่งตกสนั่นประหวั่นโสต
ฟ้าพิโรธยังด้อยค่อยกว่าฉัน
เธอรำพึงถึงรักยิ่งผลักดัน
เหมือนผูกพันเพียงกวี..ฤดีดำ
เมื่อไหร่หนอ?จะถนอมดั่งหลอมหลอก
อยากจะบอกว่าชวนชิมไม่อิ่มหนำ
รอวันอยู่ชู้ชื่นหมื่นกระทำ
ทดแทนคำว่า"รัก"ให้สักที
ฉันจะรอท่ามรุ้ง...เมื่อรุ่งแจ้ง
ถ้าเธอแกล้งเฉยชาหลบหน้าหนี
อาจจะเป็นฝนสุดท้ายในกวี
ท่ามราตรีไร้ดาว...อีกยาวนาน
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
