“เพราะเหตุใด จึงเหหัก...ลืมรักเรา”
ไม่อาจรู้ ความนัย ให้ประจักษ์
ว่าคำรัก พลอดพร่ำ ที่ฉ่ำหวาน
มีอื่นแฝง แสร้ง ซึ้ง ดุจตรึงมาน
ร้อยกลอนกานท์ หวานนัก ว่ารักจริง
บนเส้นทาง คดเคี้ยว ที่เปลี่ยวเหงา
เหมือนรักเรา หล่นหาย หรือพรายสิง
ทำให้เธอ เปลี่ยนไป ไม่ประวิง
ลืมทุกสิ่ง คำมั่น เคยสัญญา
หรือเธอมี ใครใหม่ มุ่งหมายจ้อง
มาเกี่ยวข้อง เสสรวล ชวนห่วงหา
คอยคลอเคล้า เย้ายวน คร่ำครวญมา
จึงปลดรัก เลือนรา สิ้นอาลัย
ลืมแม้วัน นอนเคียง ส่งเสียงก้อง
บทเพลงร้อง กล่อมขวัญ สัญญาให้
ปรารถนา เพียงน้อง ทุกห้องใจ
“เพราะเหตุใด จึงเหหัก...ลืมรักเรา”
ฝากคำรัก สลักไว้ ให้รับรู้
แม้นอดสู ขมขื่น กลืนแต่เหงา
ใจดวงนี้ คงแอบ อยู่แนบเนา
ยังเป็นเงา แห่งรัก และภักดี
ขอ ฝากอีก ถ้อยหนึ่ง รำพึงผ่าน
ขอ ฝากกานท์ สลัก ด้วยรักนี้
ขอ ฝากใจโอบเอื้อ เยื่อใยมี
ขอ ฝากถ้อยวลี ฉันมีเธอ....
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
