หยดน้ำค้าง พร่างพรม คราลมหนาว
ดูแวววาว เกาะกอด ยอดไม้ไหว
แต่น้ำตา หลั่งนอง ณ ห้องใจ
ยังค้างใน หนักหน่วง อยู่ห้วงจินต์
ในคืนหนาว ร้าวรอน ใจอ่อนล้า
ปาดน้ำตา ไห้หวน ครวญถวิล
ไร้แสงสาด วาดวาง ยามหลั่งริน
ให้เหือดแห้ง หมดสิ้น มลทินเลือน
อรุณรุ่ง แสทอง ทาบท้องฟ้า
น้ำค้างลา แห้งหาย ไร้รอยเกลื่อน
ด้วยระวี ที่วาง แสงจางเยือน
ลบรอยเปื้อน เลื่อนไกล จากใบบัง
คงมีแต่ คนเหงา เจ้าน้ำตา
ที่ปวดปร่า ล้าจินต์ สิ้นความหวัง
ความทรงจำ เวียนว่าย ใจภินท์พัง
กับความหลัง ครั้งก่อน ที่ย้อนทวน....
“สุนันยา”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
