กอดตัวเองเบาเบา
จะอยู่เป็นเพื่อนกับความเหงาอีกนานแค่ไหน
ยินเสียงกระซิบแผ่วแผ่วของหัวใจ
ยิ่งดึกยิ่งหนาวทีไร. . .รู้ไหมยิ่งทรมาน
บอกตัวเองว่าอย่าร้องไห้
ไม่นานหรอกไม่นานเกินไป จะพ้นผ่าน
แค่ฤดูแห่งความเหงาที่เสียงกระซิบเบาเบายังกังวาล
บอกตัวเองว่าไม่นาน. . .ทั้งหมดของฤดูกาลคงผ่านไป
. . .ยิ่งเหงา. . .
เปิดเพลงฟังเบาเบายิ่งหวั่นไหว
มองดาวบนฟากฟ้ายามที่น้ำตาเปียกหัวใจ
ฉันเศร้าเกินไปใช่ไหม. . .ความเหงาในหัวใจจึงร้ายแรง
จะอยู่เป็นเพื่อนกับความเหงาอีกนานแค่ไหน
ยินเสียงกระซิบแผ่วแผ่วของหัวใจ
ยิ่งดึกยิ่งหนาวทีไร. . .รู้ไหมยิ่งทรมาน
บอกตัวเองว่าอย่าร้องไห้
ไม่นานหรอกไม่นานเกินไป จะพ้นผ่าน
แค่ฤดูแห่งความเหงาที่เสียงกระซิบเบาเบายังกังวาล
บอกตัวเองว่าไม่นาน. . .ทั้งหมดของฤดูกาลคงผ่านไป
. . .ยิ่งเหงา. . .
เปิดเพลงฟังเบาเบายิ่งหวั่นไหว
มองดาวบนฟากฟ้ายามที่น้ำตาเปียกหัวใจ
ฉันเศร้าเกินไปใช่ไหม. . .ความเหงาในหัวใจจึงร้ายแรง
ละเลงร่ายลีลาระย้าระยับ
แปรเปลี่ยนปรับประปรายระบายฝัน
กลัดเกลากลุ่มก้อนกวีที่รำพัน
จับจ้องจันทร์แจ่มแจ้งสู่แหล่งกวินท์
ประดับประดาฟ้าสวยด้วยคมคำ
ถลาถล้ำย่ำย้ายระบายศิลป์
ระหกระเหินเดินร่ายคล้ายโบยบิน
ชีวาชีวินถิ่นรัก. .อักษรา
เมื่อเพียงตื่นฟื้นกายก็หายวับ
เพียงเลือนลับคลับคล้ายในชิวหา
เป็นเพียงศิลป์ดินห้วงบนลวงตา
เมื่อตื่นมาข้าหรือ?. . . คือกวี
แปรเปลี่ยนปรับประปรายระบายฝัน
กลัดเกลากลุ่มก้อนกวีที่รำพัน
จับจ้องจันทร์แจ่มแจ้งสู่แหล่งกวินท์
ประดับประดาฟ้าสวยด้วยคมคำ
ถลาถล้ำย่ำย้ายระบายศิลป์
ระหกระเหินเดินร่ายคล้ายโบยบิน
ชีวาชีวินถิ่นรัก. .อักษรา
เมื่อเพียงตื่นฟื้นกายก็หายวับ
เพียงเลือนลับคลับคล้ายในชิวหา
เป็นเพียงศิลป์ดินห้วงบนลวงตา
เมื่อตื่นมาข้าหรือ?. . . คือกวี
ดวงดาวประจำใจ
เจ้าอยู่แห่งหนใดในปลายฟ้า
เนื้อคู่ของฉัน อีกกี่ล้านคืนวันจะลงมา
ซึมซับคืนวันที่เหว่ว้า. . .ปัดเป่าความเหงาอุราออกจากหัวใจ
บนรอยทางที่ยาวนาน
จะต้องผ่านกี่หมื่นล้านความหวั่นไหว
รอคอยเพียงซักคน. . .ที่จะร่วมทุกข์ทนเขาคือใคร
ยังรอแม้ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ หัวใจจะหาเจอ
คลื่นความถี่คงแตกต่าง
หรือสัญญาณคงยังห่าง. . .เกินพร่ำเพ้อ
ดาวดวงใดที่ปลายฟ้าจะจูนคลื่นความอ่อนล้าไปพบเธอ
ท่ามความรู้สึกที่พร่าเบลอ. . .เราคงหากันจนเจอ. .สักวันหนึ่ง
เจ้าอยู่แห่งหนใดในปลายฟ้า
เนื้อคู่ของฉัน อีกกี่ล้านคืนวันจะลงมา
ซึมซับคืนวันที่เหว่ว้า. . .ปัดเป่าความเหงาอุราออกจากหัวใจ
บนรอยทางที่ยาวนาน
จะต้องผ่านกี่หมื่นล้านความหวั่นไหว
รอคอยเพียงซักคน. . .ที่จะร่วมทุกข์ทนเขาคือใคร
ยังรอแม้ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ หัวใจจะหาเจอ
คลื่นความถี่คงแตกต่าง
หรือสัญญาณคงยังห่าง. . .เกินพร่ำเพ้อ
ดาวดวงใดที่ปลายฟ้าจะจูนคลื่นความอ่อนล้าไปพบเธอ
ท่ามความรู้สึกที่พร่าเบลอ. . .เราคงหากันจนเจอ. .สักวันหนึ่ง
เมื่อเธอคือความรัก
ฉันจึงอยากรู้จักนะรู้ไหม
เมื่อเธอคือความห่วงหาที่ฉันรู้ค่ามากกว่าใคร
ฉันจึงอยากเก็บเธอไว้เพื่อใช้ทุกลมหายใจไปด้วยกัน
หากแต่เพียงชั่วคืนจะคืนกลับ
ภาพแห่งเธอจะเลือนลับเหมือนดั่งฝัน
ก็เพียงพอให้หัวใจได้ซึมซับอะไรอะไรที่สำคัญ
จนกว่าเราจะต้องจากกัน. . .ก็ไม่หวั่นหรอกคนดี
ขอแค่มีเธออยู่ข้างข้าง
ต่อให้โลกทั้งโลกจะอ้างว้างเกินกว่านี้
เราจะยิ้มไปด้วยกัน. . .จนเสี้ยวสุดท้ายของคืนวันที่เรามี
กระซิบยืนยันอีกซักที. . .รักเธอทุกวินาที. . .รักแบบนี้. .รักตลอดไป
ฉันจึงอยากรู้จักนะรู้ไหม
เมื่อเธอคือความห่วงหาที่ฉันรู้ค่ามากกว่าใคร
ฉันจึงอยากเก็บเธอไว้เพื่อใช้ทุกลมหายใจไปด้วยกัน
หากแต่เพียงชั่วคืนจะคืนกลับ
ภาพแห่งเธอจะเลือนลับเหมือนดั่งฝัน
ก็เพียงพอให้หัวใจได้ซึมซับอะไรอะไรที่สำคัญ
จนกว่าเราจะต้องจากกัน. . .ก็ไม่หวั่นหรอกคนดี
ขอแค่มีเธออยู่ข้างข้าง
ต่อให้โลกทั้งโลกจะอ้างว้างเกินกว่านี้
เราจะยิ้มไปด้วยกัน. . .จนเสี้ยวสุดท้ายของคืนวันที่เรามี
กระซิบยืนยันอีกซักที. . .รักเธอทุกวินาที. . .รักแบบนี้. .รักตลอดไป
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
