ที่โค้งฟ้าฝั่งโน้นมีคนเศร้า
หลังเมฆหมอกทึมเทาอย่างเหงาง่วง
เฝ้าแหงนมองส่องหาสุดาดวง
ถิ่นแมนสรวงมีจริง หรืออิงบรรพ์?
เราส่งใจถึงกันนั้นได้ไหม?
แล้วยังไงจะรู้เคียงคู่ขวัญ
หรือต้องอธิษฐานผ่านจวงจันทร์
หรือส่งฝันผ่านดาวที่พราวแพรว
หรือในคราวพนมเทียนเวียนรอบพระ
ได้ชำระกายใจให้แน่แน่ว
ได้ทำบุญใส่บาตรพิลาสแล้ว
จึงจะพบดวงแก้วที่คร่ำครวญ
ยามนิทราหลับฝันให้พลันพบ
เพื่อประสบจอมขวัญอย่าผันผวน
ร่วมเกี่ยวก้อยร้อยฝันสุดรัญจวน
ชมชื่นชวนวิมานตระการตา
ให้สองเรารักมั่นผูกพันแน่น
ให้ถึงแก่นเกลียวกลมอย่างสมหน้า
ให้รักเราหอมหวลอย่าด่วนลา
ให้รักนี้มีค่าชั่วฟ้าดิน
ขอให้คำอธิษฐานจงผ่านฟ้า
ขอให้เดือนดาราผกาถิ่น
ขอให้เทพเทวามายลยิน
ขอให้โฉมยุพินร่วมยินดี
"ไพร พนาวัลย์"
เส้นขอบฟ้าไกลโพ้น มีคนห่วง
กาลเลยล่วง ดวงใจ มิหน่ายหนี
ฟากฟ้าฝัน นั้นเล่า เศร้าเต็มที
ขาดคนที่ มีรัก มอบพักพิง
คิดถึงกัน วันเหงา คราวห่างเหิน
เหมือนถูกเมิน เกินเก็บ เจ็บคือหญิง
ไม่มีข่าว คราวให้ ไม่ประวิง
ในความจริง คือหมด สิ้นรสรัก
อธิษฐาน ฝากฟ้า ทุกคราค่ำ
ดั่งตอกย้ำ ย่ำแย่ พ่ายแพ้หนัก
ยิ่งคิดถึง ยิ่งตรม ขื่นขมนัก
รักเสียหลัก หักหาย ที่ปลายฟ้า
จะหวังใด ให้พบ คล้ายหลบหลีก
อยากมีปีก เหินไป ในทิศา
ตามหาฝัน วันชื่น คืนกลับมา
อนิจจา ยาใจ ไม่เหลียวแล.....
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
