"เธอนึกถึงวันเก่าเราบ้างไหม?"
อยากถามแต่หัวใจ..กลับไม่กล้า
เล่าความรู้สึกดีที่เป็นมา
กลบภาพอันขมปร่า..ที่เป็นไป
ที่เราเคยหัวร่อต่อกระซิก
ยามเธอหยอกฉันหยิก..ฉันจำได้
ยากเลือนด้วยเวลา..หรืออะไร
คงร้าวใจ..หากเธอบอกเผลอลืม
แต่ไม่โทษเธอนะหากฉะนี้
รู้ว่ามีหลายสาวเข้ามาปลื้ม
เธอไม่ใช่สิ่งของต้องหยิบยืม
ฉันก็แค่แอบซึม..โลกทึมเทา
ตอนที่ฉันเดินจาก..ฉันก็เจ็บ
และยิ่งเหน็บหนาวหนัก..เธอรักเขา
หลับหูหลับตาก็พอทุเลา
แต่ก็จุกกว่าเก่า..เขา-เธอ ทัก
คงไม่เกินกว่านี้..ตีหน้าชื่น
ทั้งในอกขมขื่นกลืนกระอัก
อย่างคนลืมความหลัง..วันยังรัก
หลับหลัง..ฉันจมปลัก..หลากน้ำตา
อยากถามแต่หัวใจ..กลับไม่กล้า
เล่าความรู้สึกดีที่เป็นมา
กลบภาพอันขมปร่า..ที่เป็นไป
ที่เราเคยหัวร่อต่อกระซิก
ยามเธอหยอกฉันหยิก..ฉันจำได้
ยากเลือนด้วยเวลา..หรืออะไร
คงร้าวใจ..หากเธอบอกเผลอลืม
แต่ไม่โทษเธอนะหากฉะนี้
รู้ว่ามีหลายสาวเข้ามาปลื้ม
เธอไม่ใช่สิ่งของต้องหยิบยืม
ฉันก็แค่แอบซึม..โลกทึมเทา
ตอนที่ฉันเดินจาก..ฉันก็เจ็บ
และยิ่งเหน็บหนาวหนัก..เธอรักเขา
หลับหูหลับตาก็พอทุเลา
แต่ก็จุกกว่าเก่า..เขา-เธอ ทัก
คงไม่เกินกว่านี้..ตีหน้าชื่น
ทั้งในอกขมขื่นกลืนกระอัก
อย่างคนลืมความหลัง..วันยังรัก
หลับหลัง..ฉันจมปลัก..หลากน้ำตา
.....
ยังนึกถึงวันเก่าเราอยู่บ้าง
ความอ้างว้างเหินห่างให้ถามหา
เรายังนั่งตรงข้ามกันฝันไปมา
ด้วยการแสร้งบอกลาว่าโชคดี
.....
วันที่เรายืนรอ พอกระซิบ!
ชั่วขณะดาวเงียบกริบกระพริบถี่
ด้วยเหตุผลมากมายไม่เคยมี
จึงห่างกันเต็มที่, ไร้รีเทิร์น
.....
ตอนที่ใครเดินจาก! ใครก็เจ็บ
เก็บงำความว่าง-ความห่างเหิน
โลกยังคงซีดจางทางหมางเมิน
ความบังเอิญหดหู่อย่างรู้ตัว
.....
เรายังคิดถึงกันอยู่ใช่ไหม?
โดยทั้งที่หวั่นไหวคิดไปทั่ว
ความเป็นจริงแน่นิ่งยิ่งหวาดกลัว
มันวกวนหม่นมัวชั่วข้ามคืน..!!
.....
ยังนึกถึงวันเก่าเราอยู่บ้าง
ความอ้างว้างเหินห่างให้ถามหา
เรายังนั่งตรงข้ามกันฝันไปมา
ด้วยการแสร้งบอกลาว่าโชคดี
.....
วันที่เรายืนรอ พอกระซิบ!
ชั่วขณะดาวเงียบกริบกระพริบถี่
ด้วยเหตุผลมากมายไม่เคยมี
จึงห่างกันเต็มที่, ไร้รีเทิร์น
.....
ตอนที่ใครเดินจาก! ใครก็เจ็บ
เก็บงำความว่าง-ความห่างเหิน
โลกยังคงซีดจางทางหมางเมิน
ความบังเอิญหดหู่อย่างรู้ตัว
.....
เรายังคิดถึงกันอยู่ใช่ไหม?
โดยทั้งที่หวั่นไหวคิดไปทั่ว
ความเป็นจริงแน่นิ่งยิ่งหวาดกลัว
มันวกวนหม่นมัวชั่วข้ามคืน..!!
.....
ก็เมื่อครั้งเก่าก่อนที่รอนรัก
มันประจักษ์หักหวนไม่ทวนฝืน
เดินมาไกลเกินควรไม่หวนคืน
ต้องกล้ำกลืนยืนทางที่ร้างใจ
ที่หวานหอมจอมใจให้หลงล้วน
มาผันผวนปรวนแปรเป็นไฉน
ที่ว่ารักสุดสวาทจะขาดใจ
เมื่อเชื้อรักหมดไฟก็ไร้ทาง
ร้อยล้านคำสัตย์ตระบัดถ้วน
เมื่อสิ้นเค้าเย้ายวนก็ม้วนหาง
ต่างคนต่างเดินคนละทาง
เหมือนมีสิ่งกีดขวางระหว่างกัน
พยายามยุดยื้อก็ไร้ผล
ก็เมื่อคนอยากจะเดินแยกทางฝัน
มันไม่มีอีกแล้วคืนวัน
ที่สองเรากอดกันรัญจวนใจ
เคยบากบั่นขัดขืนหมื่นขวากหนาม
แต่ก็ถูกเหยียดหยามให้แสบไส้
เหมือนต่อสู้เพียงลำพังต้องยั้งใจ
ในเมื่อเธอผลักไสไม่ยั้งมือ
มองไปไกลสุดฟ้าก็ไร้แสง
ไม่เหลือแม้เรี่ยวแรงให้แย่งยื้อ
ปราศจากหนทางต้องวางมือ
นี่นะหรือคือทางที่สร้างมา
ยามหวานก็หวานจนเลี่ยนลิ้น
ยามจะสิ้นหมิ่นรักก็หักหน้า
สารพันปัญหาที่สาดมา
ให้สุดแสนระอาอำลาใจ
ยามเห่อละเมอรักก็อ่อนหวาน
ดุจน้ำตาลปานผึ้งหลวงมาลวงให้
บอกจะสิ้นแรงรักก็จากไป
ทิ้งถ้อยคำทำร้ายใจให้เวทนา
หากย้อนเวลากลับไปได้
จะไม่ขอฝากใจให้ห่วงหา
จะไม่ขอเจ็บช้ำซ้ำทางมา
จะไม่เสียน้ำตาให้อาดูร
หากย้อนวันคืนไปเริ่มใหม่
จะไม่ขอพาใจไปเสียสูญ
จะไม่ขอพบพานไม่เกื้อกูล
จะไม่ขอเทิดทูนให้ร้าวราน
มันประจักษ์หักหวนไม่ทวนฝืน
เดินมาไกลเกินควรไม่หวนคืน
ต้องกล้ำกลืนยืนทางที่ร้างใจ
ที่หวานหอมจอมใจให้หลงล้วน
มาผันผวนปรวนแปรเป็นไฉน
ที่ว่ารักสุดสวาทจะขาดใจ
เมื่อเชื้อรักหมดไฟก็ไร้ทาง
ร้อยล้านคำสัตย์ตระบัดถ้วน
เมื่อสิ้นเค้าเย้ายวนก็ม้วนหาง
ต่างคนต่างเดินคนละทาง
เหมือนมีสิ่งกีดขวางระหว่างกัน
พยายามยุดยื้อก็ไร้ผล
ก็เมื่อคนอยากจะเดินแยกทางฝัน
มันไม่มีอีกแล้วคืนวัน
ที่สองเรากอดกันรัญจวนใจ
เคยบากบั่นขัดขืนหมื่นขวากหนาม
แต่ก็ถูกเหยียดหยามให้แสบไส้
เหมือนต่อสู้เพียงลำพังต้องยั้งใจ
ในเมื่อเธอผลักไสไม่ยั้งมือ
มองไปไกลสุดฟ้าก็ไร้แสง
ไม่เหลือแม้เรี่ยวแรงให้แย่งยื้อ
ปราศจากหนทางต้องวางมือ
นี่นะหรือคือทางที่สร้างมา
ยามหวานก็หวานจนเลี่ยนลิ้น
ยามจะสิ้นหมิ่นรักก็หักหน้า
สารพันปัญหาที่สาดมา
ให้สุดแสนระอาอำลาใจ
ยามเห่อละเมอรักก็อ่อนหวาน
ดุจน้ำตาลปานผึ้งหลวงมาลวงให้
บอกจะสิ้นแรงรักก็จากไป
ทิ้งถ้อยคำทำร้ายใจให้เวทนา
หากย้อนเวลากลับไปได้
จะไม่ขอฝากใจให้ห่วงหา
จะไม่ขอเจ็บช้ำซ้ำทางมา
จะไม่เสียน้ำตาให้อาดูร
หากย้อนวันคืนไปเริ่มใหม่
จะไม่ขอพาใจไปเสียสูญ
จะไม่ขอพบพานไม่เกื้อกูล
จะไม่ขอเทิดทูนให้ร้าวราน
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
