สองนัยนากรรแสง...จนแดงกร่ำ
แต่หัวค่ำจวนรุ่งจรุงหลง
ปรางเปียกหมอนนอนซมโอ้โฉมยงค์
มิยอมปลงใจหยุด...สดุดี
ร่ำอาวรณ์ตอนใด?...ไร้สาเหตุ
เกินขอบเขตน์ทานทนความป่นปี้
เพราะสูญเสีย.เพราะคิดถึง.ซึ้งวจี
ตีบทโศกกลั่นกวี...ฤดีนาง
เมื่อมิรู้ต้นสาย...จะหมายปลอบ
กลัวคำตอบ..."ยุ่งน่า.แถมตาขวาง"
ถ้าแม้นใจเจ้ารัญจวนอยากครวญคราง
จะขอวางปากกา...ดูท่าที
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
