มีแต่เราเศร้าใจไม่ได้พบ
เมื่อเขาหลบหลีกมาพนาสณฑ์
แรมนิราศคลาดไปหลายตำบล
สู้ดั้นด้นเดียวดายดังหน่ายกัน
อนาถใจไม่ได้อยู่คู่ใจเขา
จึงลืมเราลืมลามาห่างหัน
ลืมเคยชื่นรื่นรสบทประพันธ์
เขาทิ้งฝันทนฝืนไม่ชื่นเชย
ฝากลมพาลำนำกลอนข้ามฟ้า
ใครจะมาชื่นชมเล่าลมเอ๋ย
เมื่อเขาลืมไม่อาทรดังก่อนเคย
ไม่นึกเลยมานิราศแทบขาดใจ
เขารู้ว่าขาดเขาเราเหงามาก
ยามจะจากจำจรก่อนไปไหน
สั่งดังเสือสั่งถ้ำอย่างร่ำไร
เฝ้าห่วงใยจำสนิทติดใจเตือน
หรือเวลาเปลี่ยนไปใจจึงเปลี่ยน
ขอวันเวียนกลับไปอย่าได้เคลื่อน
เพราะความหลังฝังใจไม่ลืมเลือน
สิ้นวันเดือนดั่งจินต์จะสิ้นตาม
ดาว อาชาไนย
...ใครนะอ้อน วอนลม ห่มหวนหา
เร้าอุรา รัญจวน ให้ชวนถาม
ใครกันนะ นิราศ ขาดคนงาม
อยากจะเฝ้า เอาความ รักตามปอง...
...เธอจะมา จากไหน ไม่อยากทราบ
แค่อยากช่วย ซับคราบ ปราบความหมอง
เรื่องความหลัง หวังกลบ ช่วยลบลอง
แล้วเริ่มคล้อง ฝันใหม่ ไปด้วยกัน...
...ถึงจะอยู่ ไกลกัน คนละทิศ
พรหมลิขิต ให้เธอ มาเจอฉัน
พิศวาส นิราศใจ ให้ด้วยวัน
แล้วค่อยพราก จากฝัน คราวันวาย...
รัตนาวดี
เร้าอุรา รัญจวน ให้ชวนถาม
ใครกันนะ นิราศ ขาดคนงาม
อยากจะเฝ้า เอาความ รักตามปอง...
...เธอจะมา จากไหน ไม่อยากทราบ
แค่อยากช่วย ซับคราบ ปราบความหมอง
เรื่องความหลัง หวังกลบ ช่วยลบลอง
แล้วเริ่มคล้อง ฝันใหม่ ไปด้วยกัน...
...ถึงจะอยู่ ไกลกัน คนละทิศ
พรหมลิขิต ให้เธอ มาเจอฉัน
พิศวาส นิราศใจ ให้ด้วยวัน
แล้วค่อยพราก จากฝัน คราวันวาย...
รัตนาวดี