ดึกสงัด ลมพัด ใบไม้ไหว
นั่งน่าคอม ร้าวใน ฤทัยฉัน
ราตรีนี้ ยาวเหลือ เบื่อเช่นกัน
นั่งรำพัน เมื่อไหร่หนอ รอเวลา
มองลอดช่อง หน้าต่าง อ้างว้างจิต
มืดสนิท เดือนคล้อย ลอยเด่นหล้า
เสียงนกแสก บินผ่าน ม่านบังตา
ต้องผวา ในอก เพราะตกใจ
สายลมพัด ละอองหมอก บอกหนาวเหน็บ
ฤทัยเจ็บ ปวดนัก ชักไม่ไหว
ต้องทนทุกข์ ทรมาน นานเพียงใด
จึงจะใช้ กรรมหมด ลดระทม
จะกินนอน อาวรณ์ สะท้อนนัก
คนเคยรัก จากไป ให้ขื่นขม
เปิดหน้าต่าง มองทาง อย่างตรอมตรม
รักลอยลม จมปลัก หนักทรวงใน
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
