และแล้ววันฟ้าบัญชา..ก็มาถึง
พิโรธขึ้งขึงค่า..หล้าสลัว
ครวญคำรามครามครองจนหมองมัว
ฉันเกรงกลัวใจคนจะโดนทัณฑ์
ถ้าเราต่างยกโทษพิโรธลด
อย่าประชดด้วยโทรฯที่โมหัน
แม้เสี้ยวหนึ่งของใจเยื่อใยกัน
ร่วมผูกพันกันต่อ...อย่าก่อกวน
หมายใจเธอ...ประสงค์ไม่ส่งดอก
ขายตั๋วออกปล่อยขาด..มิอาจหวน
ไม่ครอบครองปองรักสักขบวน
เราก็ควร..หันหลัง..แล้วสังวรณ์?
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
