สมแดนดิน ถิ่นทอง มารองลาด
นับเช่นชาติ ดาษประจักษ์ พืชผักเขียว
มิลำบาก ยากจน สักคนเจียว
ข้าวคอยเคียว เกี่ยวรวง เลี้ยงปวงชน
ทุกวันนี้ มีไหม ทองไร้สิ้น
ชอกช้ำจินต์ หน่ายท้อ ล้วนฉ้อฉล
ทั้งแผ่นดิน สินทรัพย์ ย่อยยับป่น
สุขแค่คน น้อยนิด จิตต์สามานย์
เคยสง่า ราศี วันนี้หมอง
ฤๅขวานทอง มองไป ไร้ด้ามขวาน
ใต้ร่มเย็น เป็นเวลา อยู่ช้านาน
ด้วยสันดาน ผสานเขลา เบาปัญญา
อนาถนัก จักรู้ กันอยู่ไหม
เราคนไทย ไร้ขาด วาสนา
ไร้คนดี ที่ซึ่ง จะพึ่งพา
ที่ผ่านมา ระอามน ล้วนอัปรีย์.../
บูรพาท่าพระจันทร์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
