มีแต่เราเศร้าใจไม่ได้พบ
เมื่อเขาหลบหลีกมาพนาสณฑ์
แรมนิราศคลาดไปหลายตำบล
สู้ดั้นด้นเดียวดายดังหน่ายกัน
อนาถใจไม่ได้อยู่คู่ใจเขา
จึงลืมเราลืมลามาห่างหัน
ลืมเคยชื่นรื่นรสบทประพันธ์
เขาทิ้งฝันทนฝืนไม่ชื่นเชย
ฝากลมพาลำนำกลอนข้ามฟ้า
ใครจะมาชื่นชมเล่าลมเอ๋ย
เมื่อเขาลืมไม่อาทรดังก่อนเคย
ไม่นึกเลยมานิราศแทบขาดใจ
เขารู้ว่าขาดเขาเราเหงามาก
ยามจะจากจำจรก่อนไปไหน
สั่งดังเสือสั่งถ้ำอย่างร่ำไร
เฝ้าห่วงใยจำสนิทติดใจเตือน
หรือเวลาเปลี่ยนไปใจจึงเปลี่ยน
ขอวันเวียนกลับไปอย่าได้เคลื่อน
เพราะความหลังฝังใจไม่ลืมเลือน
สิ้นวันเดือนดั่งจินต์จะสิ้นตาม
ดาว อาชาไนย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
