[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เฮยอิง]

เมื่อเธอเองก็ยังเหมือนเก่า
ยังจ่อมจมอยู่กับเงา ของความห่วงหา
เมื่อเขายังเป็นเขายังอยู่ที่เก่าในเงาตา
คล้ายมายืนย้ำว่า. . .ความห่วงหายังเต็มหัวใจ

เมื่อเธอยังเป็นเธอ
คนที่ยอมพบเจอเพียงความหวั่นไหว
เมื่อเราก็เหมือนกัน. .ที่ยังจำคืนวันที่ห่างไกล
ไม่สามารถหยุดและเริ่มอะไรใหม่ใหม่เสียที

ฉันก็หัวใจเดียวกัน
เฝ้าซึมซับเพียงคืนวันเมื่อก่อนนี้
ตลอดกาลที่ผ่านมาฉันก็ยังอ่อนล้าทุกนาที
ไม่เคยลืมเธอได้เลยคนดี. . .ทุกครั้งที่เห็นเค้กวนิลา^ ^
 
ปล.รอบหน้าจะจัดรสส้มตามที่ขอนะครับ
ปล2วรรค2^ ^    โห้ยพิมพ์ไม่ทันพี่เอมT T

เป็นแบบนี้ทุกที
พอแผลกำลังจะหายดี...ก็มาทำให้โหยหา
ปากก็บอกต้องตัดใจ...แต่ทำไมเพียงสบตา
ก็แทบละลายอยู่ตรงหน้า...ทุกคราไป

อาจเพราะภาพคืนวันเก่า..เก่า
ยังคงกรุ่นความเป็นเรา...ให้หวั่นไหว
เพราะเส้นบาง..บาง..ที่เรียกว่า เยื่อใย
มันไม่ยอมขาดไป..พร้อมคำลา

จึงหลงเหลือเป็นริ้วรอยจาง..จาง
ในความหวังอันเลือนลาง...ลึก..ลึก..ว่า
คงมีสักวัน...ที่เธอจะกลับมา
เพื่อเช็ดคราบน้ำตา...ให้แก่กัน

ฉันคงหวังมากเกินไปใช่ใหม
การพยายามตัดใจ...จึงทั้งไหวและหวั่น
เห็นเค้กร้านเดิมทีไร...เหมือนคล้าย ๆ ยังรอวัน
ที่บางคนชอบถือมาฝากฉัน...พร้อมบอกว่ารักมั่น..ไม่เปลี่ยนแปลง

เอ-มิ-กา

ก็ยังคงรักมั่นอยู่เหมือนเดิม

ตั้งแต่ที่ความเป็นเราเริ่มเหี่ยวแห้ง

ผิดพลาดครั้งนั้น เพียงเพราะฉันมัวคิดระแวง

สุดท้ายกลับแทบหมดแรง. .จะหายใจ

ทุกสิ่งทุกอย่างก็ยังเหมือนเก่า

ของเธอยังเรียงอย่างเหงาเหงาไม่ไปไหน

รูปที่เขียนคู่กัน ยังแขวนอยู่แบบนั้นที่ข้างบันได

ความเป็นเธอยังเก็บเอาไว้ เก็บอยู่ในความทรงจำ

แล้วทนอยู่อย่างอ้างว้าง

เผื่อระยะความห่างที่แสนเจ็บช้ำ

จะลบเลือนทุกร่องรอยที่ด่างพล้อยของการกระทำ

แต่บนโลกที่แสนมืดดำ. .ทุกค่ำคืนยังตอกย้ำ. .ไม่อาจตัดใจ