ยินถ้อยคำจำนรรจ์วันไกลห่าง
ว่ามันต่างตรงไหน ใครแลเห็น
เมื่อครั้งอยู่ใกล้กันมันลำเค็ญ
จึงจำเป็นต้องไปให้ไกลกัน
รสนิยมคนละอย่างต่างระบอบ
ทัศนคติคนละขอบดั่งกรอบคั่น
สื่อความหมายคนละทางจึงห่างชั้น
ทั้งดื้อรั้นมั่นใจไม่ฟังคำ
อยู่ด้วยกันไม่สนุก ทุกข์ถนัด
มันคอยขัดคอยขวางกระถางคว่ำ
ทั้งจุกจิกจู้จี้ กดขี่ซ้ำ
แถมลุกล้ำส่วนตัว มั่วเกินไป
ออกไปทำธุระจะต้องซัก
ดั่งชะนักติดหลังฟังไม่ไหว
บอกไม่เชื่อเหลือที่นี่ยังไง
จึ่งต้องทำบ้าใบ้ ไม่กลับมา
"ไพร พนาวัลย์"
ล้อเล่น เน้อ
อยู่ด้วยกัน หวั่นจิต คิดไม่ตก
ในหัวอก ปวดร้าว ช่างกล่าวว่า
ตอนรักฉัน เธอนั้น ไม่นำพา
บอกจะหา ให้ทุกสิ่ง หญิงวางใจ
ยังไม่ทัน เท่าไร ให้เศร้านัก
เคยเรียกฉัน ที่รัก ชักเหลวไหล
ถามดีๆ ต้องดุด่า ว่าทรามวัย
เธอเปลี่ยนไป ให้หวน ชวนระทม
แค่ถามว่า ไปไหน ไยต้องดุ
มุทะลุ ร่ำไร ให้ขื่นขม
ถามคำเดียว ตาขวาง อ้างว้างตรม
เธอหาเรื่อง มาข่ม สุดซมซาน
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
