ยินถ้อยคำจำนรรจ์วันไกลห่าง
ว่ามันต่างตรงไหน ใครแลเห็น
เมื่อครั้งอยู่ใกล้กันมันลำเค็ญ
จึงจำเป็นต้องไปให้ไกลกัน
รสนิยมคนละอย่างต่างระบอบ
ทัศนคติคนละขอบดั่งกรอบคั่น
สื่อความหมายคนละทางจึงห่างชั้น
ทั้งดื้อรั้นมั่นใจไม่ฟังคำ
อยู่ด้วยกันไม่สนุก ทุกข์ถนัด
มันคอยขัดคอยขวางกระถางคว่ำ
ทั้งจุกจิกจู้จี้ กดขี่ซ้ำ
แถมลุกล้ำส่วนตัว มั่วเกินไป
ออกไปทำธุระจะต้องซัก
ดั่งชะนักติดหลังฟังไม่ไหว
บอกไม่เชื่อเหลือที่นี่ยังไง
จึ่งต้องทำบ้าใบ้ ไม่กลับมา
"ไพร พนาวัลย์"
ล้อเล่น เน้อ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
