โภไคย ในโลกา
คือมายา อย่ายึดติด
ไม่แท้ แม้ชีวิต
อย่าหลงผิด คิดว่าจริง
เรือนร่าง ต่างสมมุติ
ท้ายที่สุด ล้วนหยุดนิ่ง
วางวาย มิไหวติง
ต้องละทิ้ง ทุกสิ่งไป
วันคืน ฝืนดิ้นรน
เคยถามตน สักหนไหม
เคี่ยวขัน เพื่ออันใด
เอาไปได้ หรือไรกัน
วิวาท ขาดสติ
ถือทิฐิ มิผ่อนผัน
วิถี ที่ผูกพัน
กลายเป็นทัณฑ์ ตามบั่นทอน
กังวล จนป่วยไข้
แล้งน้ำใจ ไม่โอนอ่อน
คือภาพ บาปถาวร
คอยกัดกร่อน รอนปัญญา
หันเหียน เปลี่ยนหนทาง
ยอมปล่อยวาง บ้างเถิดหนา
ขจัด แรงอัตตา
สู่ธรรมา อย่าดึงดัน
เพียงอยู่ อย่างรู้พอ
เลิกจดจ่อ ต่อโมหันธ์
ปลงได้ ใจสุขพลัน
ทุกข์สากรรจ์ ก็บรรเทา
สุนทรวิทย์
คือมายา อย่ายึดติด
ไม่แท้ แม้ชีวิต
อย่าหลงผิด คิดว่าจริง
เรือนร่าง ต่างสมมุติ
ท้ายที่สุด ล้วนหยุดนิ่ง
วางวาย มิไหวติง
ต้องละทิ้ง ทุกสิ่งไป
วันคืน ฝืนดิ้นรน
เคยถามตน สักหนไหม
เคี่ยวขัน เพื่ออันใด
เอาไปได้ หรือไรกัน
วิวาท ขาดสติ
ถือทิฐิ มิผ่อนผัน
วิถี ที่ผูกพัน
กลายเป็นทัณฑ์ ตามบั่นทอน
กังวล จนป่วยไข้
แล้งน้ำใจ ไม่โอนอ่อน
คือภาพ บาปถาวร
คอยกัดกร่อน รอนปัญญา
หันเหียน เปลี่ยนหนทาง
ยอมปล่อยวาง บ้างเถิดหนา
ขจัด แรงอัตตา
สู่ธรรมา อย่าดึงดัน
เพียงอยู่ อย่างรู้พอ
เลิกจดจ่อ ต่อโมหันธ์
ปลงได้ ใจสุขพลัน
ทุกข์สากรรจ์ ก็บรรเทา
สุนทรวิทย์