ความคิดถึงก็เหมือนกับผี
โผล่มาหลอกหลอนทุกทีที่หัวใจเงียบเหงา
น้ำตาเหมือนยาหม้อใหญ่ . . แต่ไม่เคยช่วยให้ความเจ็บในใจทุเลา
เธอรู้ - - แต่ยังปล่อยอารมณ์ล่องเบา . . เอาชีวิตไปวางแทบเท้าเขาทำไม
ถ้าความรักมันโหดร้ายกับเธอแบบนี้
อย่ายื้อเวลาบาดเจ็บอีกเลยคนดี . .. ลุกยืนให้ไหว
ถ้าเขาไม่คิดหวนมา . . ควรหรือนั่งเช็ดน้ำตาตัวเองเพื่อใคร?
เมื่อรักผุพังจนเกินแก้ไข . .
อย่าเที่ยวยืมจมูกคนอื่นหายใจ . . จะเจ็บนาน!~*
เฮ่อ....เบื่อตัวเองเหมือนกัน
ลมหายใจเข้าออกทุกวัน...ยังฝันหวาน
คิดถึงภาพความทรงจำเก่าเก่า...แม้ร้าวราน
นานแสนนาน...ทำไมไม่ลืมสักที
พยายามแล้ว...จะลุกฝืน
พยุงตัวเองให้ยืน...คนเดียวแบบนี้
เดินลำพัง...บางครั้งมันก็เหงาสิ้นดี
วิ่งบ้างเป็นบางที...แต่ก็กลับมาตรงนี้ที่เดิม
เจ็บ...แต่พยายามตัดใจ
อยู่คนเดียวไหว..ไม่ได้ยืมจมูกใครมาเสริม
หากแต่ขอเวลาอีกหน่อย...จะค่อย ๆ เติม
เมื่อความเข้มแข็งเพิ่ม...จะืยืนอย่างสง่าเหมือนเดิม..สัญญา
เอ-มิ-กา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
