ตัดไม่ขาด อนาถนัก ประจักษ์แจ้ง
ความรักแสร้ง แกล้งฉล ดั่งคนเขลา
ถึงสุรา พาตัว ให้มัวเมา
แต่ค่ำเช้า ผ่าวร้อน ก็ถอนคืน
อยากตัดใจ ให้ขาด สวาทสิ้น
ถึงต้องลับ ดับดิ้น หักจินต์ฝืน
จะหนาวเหน็บ เจ็บช้ำ ให้กล้ำกลืน
สู้ทนขื่น ชื่นตัด สลัดใจ
อนิจจา คำว่ารัก สุดหักห้าม
แม้นถูกหยาม ทรามสิ้น ถึงถิ่นไหน
แต่ยากนัก หักห้าม ความอาลัย
ห้ามหทัย ไร้รัก ยากนักเรา
แม้ต้องทน หม่นช้ำ ให้จำฝืน
ทุกวันคืน ตื่นประสบ พบแต่เหงา
เพียงกายา มาอยู่ เคียงคู่เงา
คิดว่ากรรม ซ้ำเอา ต้องเข้าใจ.../
บูรพาท่าพระจันทร์
เศร้าก็เศร้า...แต่เค้ากินเหล้าไม่เป็น
เลยไม่รู้ไม่เห็น...ว่าเมาขนาดไหน
รู้เพียงเมารัก...ยากนักจะตัดใจ
จะถอนสักเท่าไหร่...ก็ไม่หายสักที
พยายามแล้ว..จะตัดให้ได้
แต่ให้ทำไง...สู้ไม่ไหวเลยตอนนี้
ภาพความทรงจำ..มันชัดเจนทุกที
ทุกเรื่องราวที่มี..ไม่รู้กี่ปีจะลืมมัน
เลยไม่รู้ไม่เห็น...ว่าเมาขนาดไหน
รู้เพียงเมารัก...ยากนักจะตัดใจ
จะถอนสักเท่าไหร่...ก็ไม่หายสักที
พยายามแล้ว..จะตัดให้ได้
แต่ให้ทำไง...สู้ไม่ไหวเลยตอนนี้
ภาพความทรงจำ..มันชัดเจนทุกที
ทุกเรื่องราวที่มี..ไม่รู้กี่ปีจะลืมมัน
ไม่เมา..แต่ง่วงอ่ะ
เอ-มิ-กา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
