สูงสุดสู่สามัญอันแสนเศร้า
ยิ่งสูงยิ่งว่างเปล่าเหงาคอยหา
กลายเป็นผู้พ่ายแพ้แก่กาลเวลา
เฒ่าชราแต่ตัวหัวใจเยาว์
ความสามารถถอยถดหมดทางฝืน
ทุกวันคืนหลงลืมภาพวันเก่า
กลายเป็นภาพจางซีดสีเทาเทา
ลมหายใจแผ่วเบาเหงาทรวงใน
แสงชีวิตสลัวลงคงใกล้มอด
จะเหลือรอดผ่านกาลนานแค่ไหน
ขอเพียงคนรุ่นหลังยังเห็นใจ
เลี้ยงดูไม้ใกล้ฝั่งช่วยฝังกาย
ยิ่งสูงยิ่งว่างเปล่าเหงาคอยหา
กลายเป็นผู้พ่ายแพ้แก่กาลเวลา
เฒ่าชราแต่ตัวหัวใจเยาว์
ความสามารถถอยถดหมดทางฝืน
ทุกวันคืนหลงลืมภาพวันเก่า
กลายเป็นภาพจางซีดสีเทาเทา
ลมหายใจแผ่วเบาเหงาทรวงใน
แสงชีวิตสลัวลงคงใกล้มอด
จะเหลือรอดผ่านกาลนานแค่ไหน
ขอเพียงคนรุ่นหลังยังเห็นใจ
เลี้ยงดูไม้ใกล้ฝั่งช่วยฝังกาย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
