ร่วมแจมด้วยครับ
งานเขียนสมัยอยู่ ม.๖
แม่
แล้วซุกกายหลับตาใต้ผ้าห่ม
แต่ไม่อาจป้องคมของลมหนาว
สะดุ้งตื่นลืมตามองฟ้าพราว
หลบแสงดาวสาดส่องร่องหลังคา
เช็ดน้ำใสเจิ่งนองทั้งสองแก้ม
ในคืนแรมร้อยดาวประดับฟ้า
ยังคงนั่งนับวันนับเวลา
ให้ลูกมาหาแม่แม้สักครั้ง
มือซีดเซียวเหี่ยวชราตามอายุ
เหมือนดังเรือผุผุที่ใกล้ฝั่ง
ที่โดดเดี่ยวลอยลำตามลำพัง
ที่เรี่ยวแรงกำลังเริ่มโรยรา
นาฬิกาเรือนเก่าที่เสาบ้าน
ใกล้หมดลานฟันเฟืองเริ่มเชื่องช้า
ใบไม้ร่วงใบลงตลอดมา
ใกล้เวลาใบสุดท้ายจะวายแล้ว
เขียนเมื่อ พ.ศ.๒๕๒๙
ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน |
23 พฤศจิกายน 2024, 05:19:PM | |||
|
ผู้เขียน | หัวข้อ: แม่:อัศจรรย์แห่งความรัก (อ่าน 14642 ครั้ง) |
| ||||||||||
Email: