โอ้ความตาย เจ้าย่างกราย มาสู่ข้า
ด้วยเวลา พาเรามา บรรลุถึง
สู่จุดหมาย ที่คล้ายคล้าย หลักตราตรึง
หวนคำนึง ข้ารีบบึ่ง หนียังไง
เจ้าตามไป ถึงจนได้ โดยมิยาก
แม้มีขวาก- หนามขวางมาก กันไฉน
เมื่อถึงวัน ลมสุดท้าย สิ้นหายใจ
กำแพงใด หรือขวางได้ ดังใครปอง
นอนทอดร่าง อยู่ท่ามกลาง ทุคนธ์ชาติ
แสนอุจาด แม้มองผาด ยังสยอง
ด้วยเรือนกาย ดังผีร้าย มันพุพอง
เป็นเหยื่อหนอง หนอนไชเน่า ควรเศร้าปลง
มองความตาย ฉากสุดท้าย เหมือนมิ่งมิตร
ไม่เคยคิด ควรรีบคิด กันจิตหลง
ชีวิตนี้ ย่อมมีกรรม เฝ้าธำรงค์
กุศลส่ง สู่ภพใหม่ ไปด้วยดี
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
