ถึงครา “ชะตาวิกฤตชีวิตของฉัน”
๐๐...ณ ช่วงเวลา ทรมาน ที่แสนเศร้า
ความมัวเมา ครั้งหนึ่ง ในชีวิต
คือปรากฏการณ์ ของตน ได้ลิขิต
เป็นวิกฤต ที่โหดร้าย และทารุน
๐๐...มีใครบ้าง เข้าใจเรา ในขณะนี้
คนๆที่ จะหวังดี สนับสนุน
มีเพียงแค่คำว่า ขอบพระคุณ
ที่การุน กับน้ำใจ ได้เมตตา
๐๐...โอ้ว่า อุปสรรค์ ประจักษ์เรื่องราว
จักได้กล่าว เป็นบทกลอน เนื้อหา
กับชีวิต กำลังจะ โรยรา
สร้างปัญหา รุมเร้า ของตน
๐๐...ณ ครั้งหนึ่ง เคยใช้ชีวิต ที่ผาสุก
รักสนุก ท่องเที่ยวไป ทุกแห่งหน
ปล่อยเวลา ร่อนเร่ เพียงผ่านพ้น
ขอให้ตน ได้สนุก ก็สุขใจ
๐๐...มิเคยคิด มิเคยหวัง ว่าชีวิต
จะมีวิกฤต เข้าหา นั้นเมื่อไหร่
ณ ตอนนี้ เรากำลังทำอะไร
คิดขึ้นได้ ก็ยาก จะกลั้นน้ำตา
๐๐...เบื้องหลัง ใครที่คอย นั่งกลุ้ม
จวนวัยหนุ่ม ใครที่คอย โหยหา
จะเป็นใครได้ เหนือจาก บิดรมารดา
ยังมีเมตตา ทั้งๆ ที่ลูก ชั่วระยำ
๐๐...น้ำตาท่านรินไหล ในขณะที่เราสนุก
ยอมติดคุก ในขณะที่เราขำ
ยอมทุกอย่าง ในสิ่งที่เราทำ
ยอมรับกรรม แทนเจ้า มิเอาความ
๐๐...กว่าจะรู้ สุดท้าย สายเสียแล้ว
ดวงแม่แก้ว ไปไหน ได้สักถาม
อกแทบแตก ชาวบ้านว่า ให้รู้ความ
มิกี่ยาม แม่เจ้า ได้สิ้นลม
...............................เศษเหล็ก.
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
