เพียงเดียวดายปลายดอยสูงเสียดฟ้า
เวิ้งนภาเปลี่ยวร้างทิ้งร่างหงอย
ปล่อยดวงจิตเปล่าเปลี่ยวเที่ยวล่องลอย
ตะวันคล้อยคอยเพลาฟ้าลับลง
พระพายพัดพลิ้วไหวไพรหวิวหวีด
ประดุจมีดกรีดทรวงบ่วงลุ่มหลง
ยะเยียบเย็นเร้นลอดกอดโฉมยง
อัศดงพรางเงาร้าววิญญา
รัตติกาลผ่านมุมคลุมมืดมิด
เงยหน้าพิศเพ่งดาวพราวเวหา
แสงกระพริบนวลผ่องท้องนภา
ดวงจันทราเคียงอยู่เป็นคู่ดาว
ภูผาโอบกอดไพรในวิเวก
คล้ายเสียงเสกเรียกขานซ่านเหน็บหนาว
ทะลวงแทงแฝงรอยคอยย้อนคราว
ในวันร้าวรั้งกอดแม่ยอดรัก
..กุสุมา..
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
