กลัวยิ่งนัก รักหาย กับสายลม
ต้องเศร้าตรม ขมจิตต์ ด้วยพิษเหงา
คงวิโยค โศกศัลย์ สุดบรรเทา
รักอับเฉา เผาทรวง สิ้นดวงแด
อยากรับรัก ภักดี ทั้งชีวิต
อยากใกล้ชิด สนิทแนบ แอบดวงแข
คงมิใช่ ให้มอง เพียงจ้องแล
อยากกักแม่ แน่ใจ เก็บในทรวง
สองมือน้อย ร้อยเรียง แล้วเพียงมอบ
คือคำตอบ หอบมา ว่าแสนหวง
ฝากลมพา ระอาเห็น เป็นลมลวง
มิอยากทวง ล่วงล้ำ กลัวช้ำใจ.../
บูรพาท่าพระจันทร์
ก็อยู่ทาง ห่างไกล ให้ลมช่วย
รินระรวย ต้วยรัก จากแขไข
ขอแนบเรียง เคียงชิด สนิทใน
ห้วงหทัย คนดี ที่คำนึง
หากไปได้ ด้วยตน จะทนฝ่า
แต่ยากหา แหล่งไหน จะไปถึง
ได้แต่วอน ลมฝาก รักตราตรึง
ยังไม่ซึ้ง ไฉน จึงได้ครวญ
ลมรำเพย ยามผ่าน แม้ย่านไหน
หอบกระชับ ดวงใจ อย่าไห้หวน
ประคองรัก ส่งไป จากใจนวล
ฝากไออวน กลิ่นรัก แทบตักเธอ....
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
