ให้เนิ่นนาน.เท่าไร..เล่าใจ
เมื่อไรจะเข้มแข็งได้..ใจฉัน
ความทรมามันจุกอก..เจ็บเหมือนมีมีดมากรีก..สร้างบาดแผล.เป็นร้อยพัน
กาลเวลาไม่ได้ช่วยอะไรฉัน..สักนิดเดียว
คำตอบจากร่องรอย
แผลเดิมแหวะขึ้นเล็กน้อย..ไร้แรงเรี่ยว
เถาวัลย์.พันคด..ลดเลี้ยว
เจ็บ.. หาย หาย..เจ็บ แม้เสี้ยวเดียว..ก็มากกว่าทรมา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
