ฉันกลั่นกลอน ฉะอ้อนหวาน ผสานเศร้า
จินตนา คละเคล้า เข้าผสม
ถึงเหตุการณ์ นานเนื่อง เคืองอารมณ์
มีทั้งตรม สุขศานต์ ผ่านกวี
รินร้อยรส อักษรา ภาษาศิลป์
อยากโบยบิน เหมือนเป็น เช่นปักษี
อิสระ อยู่ดง แห่งพงพี
หลบหลีกหนี วุ่นวาย ในสังคม
อยากแหวกว่าย สายธาร ปานมัจฉา
ให้อุรา เริงรื่น พ้นขื่นขม
ล้างคราบรอย คราครั้ง ยังโศกซม
ให้หมดความ ระทม ตรมวิญญาณ์
จินตนา พาไป ให้เหมือนฝัน
ความจริงฉัน ปวดร้าว เศร้าหนักหนา
ในบทบาท ชีวิต ลิขิตมา
กับห้วงกาล เวลา พาวกวน
ความสับสน ปนเป ด้วยเล่ห์ร้าย
มีมากมาย จับจ้อง ท้องถนน
ไม่อาจรู้ เลศนัย ของใจคน
ปิดบังตน ซ่อนไว้ อยู่ในจินต์
กว่าจะรู้ ความจริง ทุกสิ่งสรรพ์
แทบจาบัลย์ ปั่นป่วน ชวนถวิล
ยากจักหา น้ำใจ ที่ไหลริน
คงมีแต่ แง่ศิลป์ จินตนา....
“สุนันยา”