กลอนกลบทสะบัดสะบิ้ง
--๑--
คิดแล้วเศร้าเหงาจิตสุดฤทธิ์สุดรัก เสียแรงปักใจชิดสนิทสนม
หลงจริตติดสวยระทวยระทม ก็สาสมที่อกหักสะบักสะบอม
นึกว่าซื่อถือสัตย์ถนัดถนี่ จึงมอบชีวีมุถะนุถนอม (ต้นฉบับ)
เพราะเชื่อคำแสนคมจึงตรมจึงตรอม จะออมชอมเอาไว้ชื่นมิคืนมิคง.
กำชัย ทองหล่อ
หลักภาษาไทย พิมพ์ครั้งที่ ๒ พ.ศ. ๒๕๐๙
หน้า ๕๓๖
--๒--
กลบทสะบัดสะบิ้ง
มีข้อบังคับให้คำท้ายวรรค ๔ คำเข้าสัมผัสอักษรกัน คือ คำที่ ๖ กับคำที่ ๘ ซ้ำกัน
และคำที่ ๗ กับคำที่ ๙ ร่วมสัมผัสอักษรกัน
เมื่อมีจิต คิดถอย มันหงอยมันเหงา
ยิ่งยามมืด มันครึ้ม มันซึมมันเซา ยิ่งซึมเศร้า สลด จงจดจงจำ
อย่าคิดถอย ปล่อยใจ ให้ใหลให้หลง ให้ใจตรง ไม่ผิด ยิ่งคิดยิ่งขำ
ใจไม่วก หกเหิน ระเกินระกำ สร้างสุขล้ำ ทุกข์หาย สบายสเบย
ไม่พักผ่อน ร้อนรุ่ม มันรุมมันร้อน ต้องใช้กลอน สอนศาสตร์ ฉลาดเฉลย
รู้จดจำ คำพระ ไม่ละไม่เลย สงบเฉย เฉียบคม สบมสบาย
เมื่อมีเรื่อง เคืองขัด สลัดสละ อย่าให้มา มืดมัว สลัวสลาย
ใช้เมตตา มาขัด กระจัดกระจาย ให้มันหาย มืดมัว ทุกตัวทุกตน
กิเลสใน ไม่ดี ยิ่งมียิ่งมาก ถ้าเพิ่มอยาก แย่แรง ทุกแห่งทุกหน
ให้กระเสือก กระสัน รำพันรำพน มานั่งบ่น โน้นนี้ ทุกวี่ทุกวัน
ถ้าทำจิต ใจจบ สงบเสงี่ยม ใจจักเจียม เหนียมอาย ไม่ผายไม่ผัน
สิ่งเสื่อมเสีย เมียลูก ไม่ผูกไม่พัน เหมือนสวรรค์ ศักดิ์สิทธิ์ ประดิดประดอย
บนพื้นหล้า ลูกโลก ทั้งโศกทั้งสุข แต่ละยุค ทุกข์หนอ เกือบท้อเกือบถ้อย
คนยังข้อง ต้องกิน บนดินบนดอย อย่ามาถอย ทัพธรรม จงจำจงเจียม
สัตว์ยังอยู่ คู่โลก ไม่โศกไม่เศร้า เพราะวิ่งเข้า วัดพบ สงบเสงียม
ถึงวัดซึ้ง ถึงธรรม จะร่ำจะเรียน ใช่พากเพียร เรียนธรรม ให้ร่ำให้รวย
กรรมมีผล คนเห็น จะเด่นจะดี ฝึกธรรมมี ลีลา สละสลวย
มีศีลา อารยธรรม จะร่ำจะรวย ใช้บ้านสวย รวยทรัพย์ เป็นกัปเป็นกัลป์
อันคนรวย รวยศีล ไม่สิ้นไม่เสีย เหมือนเพชรเจียร จรัส มาขัดมาขัน
มีราคา ค่าเลิศ มาเกิดมากัน มาแข่งขัน ทำดี ไม่รีไม่รอ
อย่ารอให้ แก่ก่อน ใช่สอนใช่สั่ง ใกล้มรณัง ไม่ตื่น เหลือขืนเหลือขอ
เร่งรีบทำ ร่ำเรียน ให้เพียรให้พอ พุทโธหนอ ขอย้ำ จงจำจงใจ
ยุคนี้ร้าย ชายหญิง สวิงสวาย รักกันง่าย หน่ายเร็ว มันเหลวมันไหล
สังคมหัด ดัดจริต เป็นพิษเป็นภัย ให้โลกใหญ่ ยุ่งยาก ลำบากลำบน
หาได้น้อย ใช้มาก มันหลากมันหลาย มันยิ่งร้าย รุนแรง ทุกแห่งทุกหน
ไม่พอดี มีเรื่อง ระเคืองระคน พอมาจน ใจนึก ระทึกระทวย
สังคมยุ่ง ยิ่งทำ มันย่ำมันแย่ ว่าใครแน่ ทำมา ไม่สะไม่สวย
จะโทษไหน ใครทำ ไม่ร่ำไม่รวย โชคไม่ช่วย ชูชิด สะอิดสะเอียน
มาน้อมนำ นะโม พุทโธพุทธัง ไม่หยุดยั้ง ยืนยัน ไม่หันไม่เหียน
ใครสรรเสริญ เสียดสี จะติจะเตียน จักน้อมเศียร เพียรคิด ที่จิตที่ใจ
ธรรมสำหรับ ดับกลุ้ม มันลุ่มมันลึก เมื่อจิตนึก หมดจด มันสดมันใส
ทำตามกลอน สอนสั่ง ระวังระไว หมดทุกข์ใจ จิตเฉย สเบยสบาย.
...หยาดกวี...
๑๖ ตุลาคม ๒๕๕๑
www.okanation.net
-- ๓ --
สนั่นหวั่นไหว...
ฟัาคำรน ดลใจ ระไวระวาด
ลมอุกอาจ อย่าเผลอ ทะเล่อทะล่า
เรือท้องแบน แตกนิดนิด ระอิดระอา
สติมา นิ่งพินิจ กระจิตกระใจ
เสียงน้ำบึ้ม ถั่งโถม.. คระโครมคระคราม
หินกลิ้งตาม หล่นหลั่น.. ก็หวั่นก็ไหว
ต้นไม้คลอน ถอนราก.. กระชากกระไช
หินดินไส ซากศพ กระทบกระเทือน
บ้านโงนเงน พังภินท์.. มิสิ้นมิสุด
เสียงไห้ดุจ แดเดือด.. จะเชือดจะเฉือน
ฟ้าคะนอง ร้องทัก.. จะตักจะเตือน
ใครเลอะเลือน ตัดราน.. สะท้านสะทก
มองน้ำเจิ่ง แสนเพลีย.. ละเหี่ยละห้อย
ใจถดถอย หน้าเสีย.. กะเปลี้ยกะปลก
หยิบฉวยนี่ ฉวยนั่น.. กระงันกระงก
กลัวงูฉก ตายฟรี.. ตะลีตะลาน
ยามน้ำนอง นองน้ำใจ.. ไสวสว่าง
ทุกเส้นทาง คึกคัก.. สมัครสมาน
อุ่นน้ำมิตร มอบของ.. จะนองจะนาน
จิตเบิกบาน โอ้..คนไทย.. ละไมละมุน ฯ
..พี.พูนสุข..
สนั่นหวั่นไหว...
ฟัาคำรน ดลใจ ระไวระวาด
ลมอุกอาจ อย่าเผลอ ทะเล่อทะล่า
เรือท้องแบน แตกนิดนิด ระอิดระอา
สติมา นิ่งพินิจ กระจิตกระใจ
เสียงน้ำบึ้ม ถั่งโถม.. คระโครมคระคราม
หินกลิ้งตาม หล่นหลั่น.. ก็หวั่นก็ไหว
ต้นไม้คลอน ถอนราก.. กระชากกระไช
หินดินไส ซากศพ กระทบกระเทือน
บ้านโงนเงน พังภินท์.. มิสิ้นมิสุด
เสียงไห้ดุจ แดเดือด.. จะเชือดจะเฉือน
ฟ้าคะนอง ร้องทัก.. จะตักจะเตือน
ใครเลอะเลือน ตัดราน.. สะท้านสะทก
มองน้ำเจิ่ง แสนเพลีย.. ละเหี่ยละห้อย
ใจถดถอย หน้าเสีย.. กะเปลี้ยกะปลก
หยิบฉวยนี่ ฉวยนั่น.. กระงันกระงก
กลัวงูฉก ตายฟรี.. ตะลีตะลาน
ยามน้ำนอง นองน้ำใจ.. ไสวสว่าง
ทุกเส้นทาง คึกคัก.. สมัครสมาน
อุ่นน้ำมิตร มอบของ.. จะนองจะนาน
จิตเบิกบาน โอ้..คนไทย.. ละไมละมุน ฯ
..พี.พูนสุข..
***ใครจะสะบัดแบบไหน ก็แล้วแต่รสนิยมคารมกลอน...
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
