[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ไพร พนาวัลย์]

กล่าวหาโดย  อคติ  เลี่ยงพินิจ
ซ้อนำจิต  ริษยา  มาทับถม
ใครกันหมด  น้ำยา  ไร้อารมณ์
มาสร้างปม  ร้องป่าว  ให้ข่าวลวง

พลังเฮีย  อยู่ดี  มีเหลือล้น
ซ้อพร่ำก่น  บ่นเจาะ  เพราะหึงหวง
เห็นตานี  น่าแอ้ม  แก้มเป็นพวง
รีบทักท้วง  หมายเคลียร์  ชิงเฮียคืน

สุนทรวิทย์

ขออนุญาตวิจารณ์นิด
     อ่านกลอนวรรคนี้ของท่านสุนทรวิทย์แล้วผมรู้สึกคล้ายไม่สัมผัส  แต่บอกไม่ได้ว่าทำไม
ทั้งที่คำว่า ติ กับ พิ นั้นก็เป็นคำที่สัมผัสกัน  แต่พออ่านมันกลับคล้ายๆไม่สัมผัส  มันเหมือนสัมผัสมันหายไป
คือสัมผัส แต่ไม่สัมผัส  คือไม่ใช่ว่าตำหนิว่ากลอนไม่ดีนะครับ เพียงแค่รู้สึกแปลกใจเท่านั้น
อยากวานให้ใคร หรือผู้รู้ช่วยอธิบายทีซิว่า ทำไมมันถึงเป็นแบบนั้น  แล้วสาเหตุมันน่าจะเกิดมาจากอะไร กันแน่ ...?
ไม่รู้ว่าท่านสุนทรวิทย์จะรู้สึกแบบผมรึเปล่า ...

ปล.ไม่ได้หาเรื่องชวน ตี นะ เพียงแค่แปลกใจ....

โดยส่วนตัวผมคิดว่าสัมผัสครับ ก็งงๆครับที่คิดว่าไม่สัมผัส ไม่เข้าใจ ผู้รู้ท่านใดเห็นต่างแนะนำด้วยนะครับ
สุนทรวิทย์

[/font][/size][/color]

ถ้าเป็นผมอ่ะนะ ผมจะชื่นใจที่คุณ บุคคลทั่วไปเข้ามาวิพากย์ วิจารณ์ งานเขียนของผม
คุณสุนทรวิทย์ โชคดีจัง ที่มีคนติดตามอ่านงานของคุณอย่างจริงจัง และสนใจถึงขนาด ขอวิจารณ์งานเลยทีเดียว
ผมอยากมีคนวิจารณ์งานของผมอย่างนี้จังเลย

สำหรับคำว่า ติ กับ พิ ที่คุณบุคคลทั่วไปกังขาว่า สัมผัส แต่เหมือนไม่สัมผัสนั้น
คงจะเป็นเพราะว่า คำว่า ติ นั้น เป็นอักษรกลางที่ลงด้วยน้ำเสียงเบา (ลหุ)ไม่หนัก(ครุ)เหมือนคำว่า พิ จึงดูเหมือนว่า ไม่สัมผัสกันอย่างจริงๆจังๆ
สมมุติว่า  ถ้าจะใช้คำว่า กล่าวหาโดย ชำ นิ เลี่ยง พิ นิจ
อาจจะสัมผัสอย่างจัง แต่...มันไม่ค่อยเข้ากับเนื้อหาที่คุณสุทรวิทย์ต้องการสื่อก็ได้ เนาะ

อันนี้ ผมเขียน เพราะนึกสนุกกับคุณทั้งสอง และเสริมด้วยคุณสายใย กุรู ของบ้านกลอน ที่มาร่วมสนุกด้วย อีกอย่างเป็นความเห็นส่วนตัวล้วนๆที่ไม่ได้อ้างอิงวิชาการแต่อย่างใด ขอให้ท่านครูบาอาจารย์ภาษาไทยทั้งหลาย  มาร่วมสนุกกันก็จะดีมากเลยนะ จะได้เป็นกรณีย์ศึกษาของน้องๆหลานๆที่เข้ามาอ่านกลอนของพวกเรา

จริงไหมครับ คุณสุนทรวิทย์ (รู้เปล่าว่าติดตามอ่านงานสนุกๆของคุณแทบทุกบทกลอน)

"ไพร พนาวัลย์"