กานแก้ว ๖
(ส่งท้าย)
๙. สะท้านแล้วสะท้อนไห้นะใจเอ๋ย
แม้ไม่เคยพบกันก่อนวันเปลี่ยน
แต่เรื่องราวข่าวล้นยังวนเวียน
ขอส่งเทียนสุดท้ายปลายวิทูร
เถิดขอสร้างกุศลด้วยคนหนึ่ง
กับร่างซึ่งหมดเศร้าเงาอสูร
ไม่มีแต้มน้ำตาวันอาดูร
ไร้ญาติพงศ์วงศ์ประยูรเกื้อกูลแล้ว
แต่พอใกล้ได้เห็นกลับเย็นวูบ
นั่นหรือรูปอุ๊ยที่ขานว่ากานแก้ว
ถึงกระจกแสงจับอยู่วับแวว
มุ่นมวยผมหรือจะแล้วจากลบเลือน
คือสาวน้อยคือคนคืนฝนบ่า
เกินคลับคล้ายคลับคลายิ่งกว่าเหมือน
ยิ่งรอยยิ้มรอยโศกโลกสะเทือน
ราวจะเคลื่อนเดือนฟ้าลงมาดิน
ขบวนผ่านลานข่อยจนคล้อยห่าง
เหลือควันธูปจางจางกับสางกลิ่น
เสียงใบโพธิ์พัดไหวจนได้ยิน
กับเย็นเยือกเกลือกกิน ธนากร ฯ
พรายม่าน
สันทราย
๑๓ กุมภ์ ๕๕
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
