สงสารใจ เสียจริง ถูกทิ้งขว้าง
ลอยเคว้งคว้าง เหมือนกระทง หลงน้ำไหล
กู่ไม่กลับ อับปาง หนทางไป
ดูหรือใคร ไม่ปราณี ย่ำบีฑา
หลงฝันเพียง เมียงมอง จดจ้องอยู่
แต่ไม่สู้ จะเสี่ยง เลี่ยงเหวผา
จึงต้องทน รับกรรม กินน้ำตา
คนอื่นคว้า เธอไป ผลาญใจเรา
หรือหัวใจ ไฟรัก จักสุดพบ
ต้องมาจบ เจ็บอย่าง เส้นทางเศร้า
รักเพียงฝัน วันนี้ มิบรรเทา
ดังไฟเผา เข้าสุม กุมช้ำนาน
พูดถึงรัก ครั้งใด ใจนึกหวั่น
ด้วยรักฉัน เฉื่อยเฉย สิ้นเคยหวาน
แต่บัดนี้ เป็นพิษ คอยริดราน
เข้าพร่าผลาญ ให้ดิ่ง สิ่งโสมม
๑๐ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๕
สุดเส้นทาง ของใจ ในวันนี้
ที่ไม่มี ความรัก มาทักถม
บนเส้นทาง เปล่าเปลี่ยว เกี่ยวใจจม
ทุกข์ระทม ประดัง เข้าฝังรอย
อยู่อย่าง ซังกะตาย คล้ายเศษซาก
เมื่อการจาก คือจบ พบแล้วถอย
แผลกรีดใจ ไร้ประสาน จากการคอย
คือหยดย้อย กระแสสินธิ์ รินจากตา
ถ้อยรำพัน ฝันเพ้อ เลิกเห่อเหิม
ไม่มีเสริม จากลวง เลิกห่วงหา
จะวันนี้ วันไหน ในวิญญา
ก็คือวัน ที่ไร้ค่า แห่งผูกพัน
๑๑ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๕
...ไยต้องยอม ตรอมเอา เศร้าคล้องเกี่ยว
ไยทำตัว มั่วเปลี่ยว ปล่อยเสียวหวั่น
รอยแผลใจ ใช้กานท์ ช่วยสานมัน
ก็ต้องหมั่น ขยันแต่ง แบ่งระบาย...
...แล้วสักวัน คงชื่น ระรื่นจิต
สาวรุมพิศ คิดกลอน ย้อนเกยก่าย
หากร่ายรัก สลักไว้ ด้วยใจชาย
อาจเป็นรัตน์ ปองหมาย กรายเชยชม...
รัตนาวดี
เป็นกำลังใจให้จ้า
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
