เมื่อลิขิตจัดฉาก...ให้จากจบ
สามารถหลบหลุมพรางได้บางเสี้ยว
ฉันมิได้กระหายจะคลายเกลียว
ยากแท้เทียวจะสำราญด้วยการทน
วันที่เราไม่ได้รอ...ก็มาถึง
ฟ้าขมึงหม่นมัวเหมือนกลัวฝน
ไม่ตกต้องตามฤดูของผู้คน
เพราะตกบนหัวใจ...ดับไฟฟอน
เหมือนสงบ...พอสงัดก็จัดจ้าน
เดี๋ยวแข็งกร้านเดี๋ยวขี้แงแปรอักษร
ยิ่งควบคุมยิ่งขัดขืนสะอื้นกลอน
ไม่อยากนอน...ให้หมอนอาบคราบน้ำตา
แค่ยอมรับกับลิขิต...ว่าจิตตก
เจ็บในอกข้างซ้ายย้ายมาขวา
เปล่าประโยชน์ที่จะย้ำพร่ำพรรณนา
รู้...เวลาจะบรรเทาใจเราทำ
เมื่อลิขิตจัดฉาก...ให้จากจบ
มิต้องหลบโทษที่หมายคลายถลำ
สรรพสิ่งวิ่งวนหนทางกรรม
ขอแค่จำ..ว่ารู้จัก...คนหลักลอย
.........๑๐๙๑๓........
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
