[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ไม่รู้ใจ]

บางครั้ง...
คนเรายังไม่รู้จะไปไหน
แต่เวลากลับเดินทางต่อไป
ความเปล่าเปลี่ยวหัวใจจึงเกาะกุม

ที่พึ่ง...
อาจเช่นหนึ่งเศษไม้กลางมรสุม
เราเจอใครสักคนขณะจนมุม
เผลอเรียกว่าตกหลุมแห่งความรัก

ตามหา...
ยิ่งยึดครองยิ่งคว้าอุปสรรค
ความเข้าใจไยยากลำบากนัก
เงื่อนปมหนักกว่ามือจะยื้อยุด

ว่างเปล่า...
ถมโดยเศร้าไร้แววจะสิ้นสุด
จำปล่อยตามธรรมชาติแห่งมนุษย์
รักจะผุดที่ไหนคงได้เจอ

กามนิต ๕ ก.พ.๕๕

เวลา...
ยังคงก้าวไปข้างหน้าอยู่เสมอ
คนเมื่อคว้าได้ฝันอันเลิศเลอ
ก็จมเผลอเพ้อปลื้มลืมวันคืน

ขณะจนมุม...
มรสุมรักผลักใจให้ฝ่า-ฝืน
ว้าเหว่เจ็บร้าวเงียบเหงากล้ำกลืน
หาจุดยืนบนขมขื่นลำพัง

อุปสรรค...
คือหล่มเลนที่ปักหลักความหวัง
โยกโงนเงนเอนไหวในความชัง
คอยยื้อยุดฉุดรั้งความเข้าใจ

มนุษย์...
ท้ายที่สุดต่างก็หยุดเคลื่อนไหว
บนรอยทางว่างเปล่าแสนยาวไกล
มีอะไรให้หอบหิ้วติดตาม

ไม่รู้ใจ