เบื่อ..เหลือเกิน เมื่อเดิน ทางผิดพลาด
ตก...เป็นทาส ความเศร้า เฝ้าหลอกหลอน
นอน..ละเมอ เพ้อพก อกร้าวรอน
กอด..แต่หมอน นอนเหี่ยว เปลี่ยวทรวงใน
หวัง...เป็นคน สุดท้าย ที่หมายมุ่ง
รัก....อีรุง ตุงนัง คลั่งเผลอไผล
จึง...จำจาก พรากรัก หักอาลัย
ตัด...หมดสิ้น กลิ่นไอ เยื่อไมตรี
ขอ...หลบเลีย แผลใจ ให้หายช้ำ
เจ็บ..แล้วจำ ฝังอยู่ สู้เต็มที่
จัก ..สาปส่ง หลงกล โดนย่ำยี
ปวด....รวดร้าว ราวฤดี จะขาดรอน
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
