ฟ้าเคยฉ่ำอำไพใสสว่าง
กลับอ้างว้างหมางหม่นจนไหล่ห่อ
และคำหวานชื่นเชยเคยถักทอ
กลับทดท้อ..วกวน..จนสำลัก
เพราะหัวใจหลายหลากเธอฝากให้
ฉันหวั่นไหวลืมตนจนจมปลัก
รู้ทั้งรู้ยังเขลาเฝ้าหลงภักดิ์
ลงปฏักซะที...ดีไหมนะ
ฉันคนซื่อ..กระบืออายคนหมายจ้อง
เธอแคล่วคล่องลื่นไหลไปทั่วหละ
แข่งความรักอย่างไร...คงไม่ชนะ
เลิกกันซะ...ดีไหม...ใจไม่จริง
ฉันจะไปตามประสาอย่ามาห่วง
ดอกรักร่วงร้างโหยโรยจากกิ่ง
เบื่อแล้วคนลิงไม่จั๊ก...รักไม่จริง
จากยอดหญิงใจห้าว...นางสาวกระบือ
แซมค่ะ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
