วันนี้ทำไมช่างเงียบเหงาซะเหลือเกิน
ไม่รูว่าคนดีไปอยู่ไหน
ไยถึงลืมนัดของเราสอง
ที่ข้างกองฟางที่เก่า
เมื่อก่อนนี้เราเคยมีความสุขกันสองคน
พี่นัดเจ้ายามที่พ่อแม่เผลอ
แอบมาพรอดรักกันสองคน
ในอ้อมกอดพี่
เจ้าพริ้มตาอย่างมีความสุข
ลมหายใจรวยริน ใบหน้าแดงระเรื่อเหมือนลูกตำลึงสุก
พี่จุมพิตสองปรางอย่างทนุถนอม
มือขวาประคองเจ้า มือซ้ายเล้าโลมทั่วเรือนร่าง
ตรงโน่นนิด
ตรงนี่หน่อย
พี่ลูบไล้ตั้งแต่หัวไหล่ไปยันสะโพกกลมกลึง
แล้วเราสองดื่มด่ำจมลึกสู่ห้งหฤหรรษ์
ตราบจนพายุฝนผ่านไป
เราสองนอนกอดก่ายกันและกันด้วยลมหายใจระทวย
อ้อมแขนและไออุ่นแทนผ้าห่ม
สายลมที่พัดเสียดผิวกายแม้จะหนาวแต่ก็อบอุ่น
ในวันนี้
พี่นั่งคิดทบทวนความหลัง
ที่ข้างกองฟาง
ที่เดิม
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
