กานแก้ว ๔
จะมีใครไหนงงจนหลงบ้าน
หรือเนิ่นนานผ่านเฟื่องในเมืองหรู
เลยลืมทุ่งลืมหนองลืมคลองคู
อย่างที่รู้ที่เห็นเขาเป็นกัน
แต่ตาซื่อหรือใช่คนใจแตก
ที่ยอมแลกใจล่วงในบ่วงฝัน
คงเหตุอื่นอันอาจขวางคาดทัณฑ์
ที่เปลี่ยนผันวันพ่ายเป็นหลายปี
จึงบอกเธอถามคนเฒ่าเขาคงรู้
อย่างป้าชูร้านชำประคำศรี
พี่มาใหม่ไม่ครบจบเดือนดี
อย่างพอมีที่ลำดับก็นับคน
รอยยิ้มเย็นเร้นจางกลบว่างหวัง
หรือตาเศร้านั่นกระมังที่ยังหม่น
คำเมืองตอบขอบคุณเครือระคน
ก่อนก้าวพ้นเพิงค้ำสู่ค่ำคืน
๗. วันอาทิตย์ค้างคณะประชุมน้อง
งานยังค้างอยู่ที่ห้องก็ต้องฝืน
เพื่อศรัทธาโซตัสอันหยัดยืน
ธรรมเนียมผืนภราดรกระฉ่อนเรือง
ลืมสาวมุ่นมวยพเยียเสียสนิท
จนบ่ายจันทร์วันติดตลาดเหลือง
พอผ่านโค้งลานข่อยคอยชำเลือง
ภาพคืนนั้นก็ไหลเนื่องสู่คำนึง
(ยังมีต่อ)
พรายม่าน
สันทราย
๓ กุมภ์ ๕๕
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
