โอ้จันทร์จ๋า ราตรี มิมีเจ้า
เพียงดาวเปล่าเปลี่ยวผจญทั้งหม่นหมอง
เมฆทมึนงำประกายคลายเรืองรอง
แม้แสงส่องก็พลอยมัวสลัวลาง
จันทร์ไปไหน ไม่มา เยือนฟ้าถิ่น
ไปโบยบิน อยู่แห่งไหน ตราบใกล้สาง
ปล่อยทิ้งดาว หนาวเหน็บ เจ็บจนคราง
ต้องอ้างว้าง เดียวดาย ตายทั้งเป็น
หนาวน้ำค้าง กลางหมอก หยอกไอหนาว
แสนปวดร้าว ทุกนิทรา ไม่มาเห็น
เธอไปขลุก อยู่กับใคร ช่างใจเย็น
ช่างหลบเร้น หลีกไกล ไยหมางเมิน
คิดถึงเธอ เพ้อพร่ำ รำพันบอก
สุดเอ่ยออก อ้างว้าง ยามห่างเหิน
ความเงียบกุม สุมใจ ได้เผชิญ
เหมือนดังเดิน คนละทาง ยิ่งห่างไกล
ศศิธรพรากฟ้าดาราเหงา
ก็เหมือนเราขาดเธอนั่งเผลอไผล
เพียงแต่จันทร์นั้นหากเมื่อจากไป
ก็ย้อนคืนมาใหม่ในบางวัน
ผิดกับเธอที่เพ้อหามานานแล้ว
ไร้วี่แววเธอว่ามาหาฉัน
เฝ้ารอคอยเธอสู่อยู่อย่างนั้น
แม้ในฝันวันนิทราอย่าหมายเจอ
โอ้ความรักความหลังทั้งความฝัน
สิ้นผูกพันวันเก่าเนาเสนอ
ภาพความหลังลางเลือนเหมือนละเมอ
เมื่อขาดเธอ ก็ขาดใจ ขาดไฟรัก
การรอคอย สิ้นสุด ตรงจุดจบ
มิอาจพบ คนที่รอ ก็ตระหนัก
เสียแรงหลง คงปลื้ม ลืมใจภักดิ์
ได้ประจักษ์ ว่าเธอนั้น แค่ฝันลวง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
