โอ้อำลา อาลัย จากไปลับ
คงไม่กลับ คืนหลัง ดังหมายเห็น
เหมือนอาทิตย์ แสงอ่อน เมื่อตอนเย็น
แล้วหลบเร้น ลับโลก พาโศกตรม
เปรียบชีวิต คนเรา มี เช้า สาย
จน เที่ยง บ่าย ใกล้ค่ำ ย่ำผสม
ผ่าน ร้อน หนาว คราวสุข ทุกข์ระทม
ทั้งชื่นชม ยินดี ปรี่เศร้าทรวง
กาลหมุนเวียน เปลี่ยนเป็น อยู่เช่นนี้
มิได้มี หยุดนิ่ง แม้สิ่งหวง
ก็ พบ พราก จากกัน ในวันลวง
เป็น โซ่ ห่วง คล้องชีวิต ขีดชะตา
ส่ำสัตว์โศก โชคแค้น แสนอาภัพ
ต้องย่อยยับ ลงดิ้นพลาด วาสนา
เหลือเพียงผู้ อาลัย ยามไกลลา
แม้ครวญหา หรือกลับ รับขวัญคืน
พิศดู ตัวเรา ก็เท่านี้
หนึ่งชีวี เช่นกัน ไม่ผันดื่น
จำสู้ทน ต่อไป ใจกล้ำกลืน
จะฝ่าฝืน ขืนสังขาร นานเท่าไร
อยู่วันนี้ ทำวันนี้ ให้ดีสุด
คือมนุษย์ เลิกหลง เลิกสงสัย
ทำชีวิต ให้ดี เรียกมีชัย
แม้ตายไป ชื่อปรากฏ บอก ยศ นาม
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
