.jpg)
บัว ทิ้ง บึง ทุกข์
บัว..เจ้างามคลี่บานเอนก้านอ่อน
ทิ้ง..ภมรโน้มสายมอบให้เขา
บึง..อ้างว้างหมองไหม้เหมือนใจเรา
ทุกข์..โศกเศร้าทั้งบัวบึงถึงภมร
แก้ว กรุงเก่า
...บัวกลางบึง หนึ่งไกล คล้องใจเกี่ยว
มองแวบเดียว เทียวทัก ฤๅปักศร
ให้ภวังค์ หวังแนบ แอบอาทร
ฤทัยซ่อน ย้อนปลิด เชยชิดใจ...
...เจ้าคงรัก บึงนี้ ดูมีสุข
เหมือนเคล้าคลุก ปลุกส่ง ความหลงใหล
แท้ส่วนลึก ตรึกตรอง หมองฤทัย
บัวกลางบึง ซึ่งไร้ ใกล้ชิดชม...
รัตนาวดี
เจ้าบัวงามอยู่ไกลเอื้อมไม่ถึง
จะเด็ดดึงดอกใบคงไม่สม
เจ้ากลีบสวยกลิ่นหอมชวนดอมดม
ได้แต่ชมไม่ได้ชิดแค่คิดปอง
ยามรุ่งเช้าบัวงามสวยด้วยแดดอ่อน
ยามสายร้อนแดดเผากลีบเจ้าหมอง
ยามบ่ายคล้อยเหมือนเจ้าทุกข์เข้าครอง
ยามเย็นต้องสายลมระทมนัก
ถนอมกลีบเกรงช้ำในค่ำนี้
ยามราตรีต้องแสงจันทร์ยิ่งหวั่นหนัก
อาบแสงดาวร้าวรานไม่หวานรัก
ไร้หิ้งพักพิงใจในค่ำคืน
รอแสงแห่งทิวาคราใกล้รุ่ง
กลิ่นจรุงจางไปไม่อาจฝืน
ยิ่งนานวันยิ่งช้ำต้องกล้ำกลืน
ใครจะชื่นกลีบเฉาเจ้าดอกบัว
แก้ว กรุงเก่า
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
