เสื้อถักทอ ม่อฮ่อม ย้อมดำหม่น
รอยยับย่น ขวาง.รี สี่กระเป๋า
ผ้าสีชาด คาดพุง นุ่งเตี่ยวเทา
ยาวเลยเข่า ปลายยุ่ย เป็นพุ้ยพรวน
สายเกือกกิ่ว นิ้วคีบ หนีบไว้แน่น
เดินบนแผ่น ดงดาน สู่บ้านสวน
ย่ำกรวดหิน ดินดาย ทรายนุ่มนวล
ผ่านโคลน.ควน ธารใส ไหลกระเซ็น
นับต้นไม้ ใกล้ทาง เคียงย่างก้าว
มีมากราว ห้าร้อย ใหญ่น้อยเห็น
ตะวันวิง ชิงพลบ เมื่อจบเย็น
จันทร์จวนเพ็ญ แสงงาม อร่ามตา
เลื่อนตะเกียง เบี่ยงบัง ไว้หลังเสา
ปากดูดเป่า เม้าท์ออแกน เงยแหงนหน้า
ดาราราย พรายพร้อม ล้องลงมา
ทั่วนภา ป่าหลัง คงวังเวง
อยู่คนเดียว เปลี่ยวเปล่า ให้เหงาจิต
ท่ามมืดมิด จันทร์ลา นัยน์ตาเพ่ง
ไร้เรไร ไก่ขัน ไพรบรรเลง
คงเสียงเพลง ความเงียบ เสียบหัวใจ
ลมยังโรย โชยฉิว ต้องผิวเนื้อ
ความหนาวเหลือ ทนทาน มานหมองไหม้
เมื่อน้ำค้าง พร่างพรม ห่มทั่วไพร
คิดถึงใคร คนหนึ่ง เคยซึ้งทรวง
รพีกาญจน์ 59
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
