[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[sucklife]

เ ค ย ฟั ง เ สี ย ง ข อ ง ฉั น บ้ า ง ห รื อ เ ป ล่ า
ทำไมไม่รู้บ้างเล่า....ว่ามันเศร้าแค่ไหน
คนที่ยืนข้างเธอวันนี้ คือคนที่ควรใส่ใจ
ไม่ใช่ใครต่อใคร...ที่เป็นแค่คนอื่นคนไกลของเธอ

กั บ เ ข า . . . ก็ จ บ ม า น า น เ ห ลื อ เ กิ น แ ล้ว
ทำไมสองตายังฉายแวว ยามพลั้งเผลอ
อาลัยอาวรณ์ คร่ำครวญเหมือนอยากเจอ
ยังเฝ้าฝันละเมอ..เธอเพ้อหาอะไร

ไ ม่ เ ค ย มี สั ก ค รั้ ง  ที่ บั ง คั บ ใ ห้ ม า รั ก กั น
เป็นเธอเองที่บอกกับฉัน...ว่าลืมเขาได้
รอเธอมาเสมอ..แต่เธอกลับคบฉันเพื่อรอใคร
ฉันเองก็คนมีหัวใจ...โปรดรับรู้เอาไว้ว่า "เจ็บเป็น"

ห รื อ เ พ ร า ะ ค ว า ม เ จ็ บ ข อ ง ฉั น มั น ไ ม่ มี เ สี ย ง
เธอเลยทำได้แค่เพียงมองมันไม่เห็น
ถ้าการลืมใครสักคนมันลำบากยากเย็น
ก็อย่าเอาหัวใจฉันไปล้อเล่น...เพราะมันเจ็บเป็นและเจ็บนาน

เอ-มิ-กา

ขอโทษนะคะที่ไม่สัมผัส กลอนนี้แต่งไว้หลายเดือนแล้ว เห็นมันไม่มีเสียงเหมือนกัน เลยขอแจมนะคะ

***ขอโทษอีกทีนะคะไม่ทันดูว่าเป็นบอร์ดปรัชญาน่ะค่ะเห็นเมื่อเช้านี้เองกลายเป็นกลอนอกหักซะได้...ให้อภัยด้วยนะคะ..**

โปรดเธอจง-ขีดเขียนไปตามใจปรารถนา
จากส่วนลึกในวิญญาที่ถาโถม
เพื่อปลดเปลื้อง-จงเปล่งถ้อยร้อยประโลม
แล้วจุดโคมส่องทาง..กลางใจเธอ