เหมือนริ้วริ้วรอยถากยังฝากฝัง
ความเจ็บยังรุมรุมคล้ายคลุมเขลา
ภาพที่เคยหลอนเตือนเหมือนเงาเงา
พร้อมความเศร้าบางบางเริ่มลางเลือน
หัวใจหวงเริ่มกลบ ลบห่างห่าง
ความอ้างว้างหวาดหวาดเคยฝาดเฝื่อน
คล้ายแผลเก่าช้ำช้ำที่ย้ำเตือน
เคยเอ่ยเอื้อนซ้ำซ้ำพร่ำรำพัน
เมื่อหัวใจต่างต่างจึงห่างเหิน
เพราะทางเดินแคบแคบจึงแอบฝัน
เคยกระซิบเบาเบาเฝ้าพ้อจันทร์
ฝากจำนรรจ์ไกลไกลสู่ปลายฟ้า
ห้วงใจหวงเริ่มกลบลบห่างห่าง
ก็เป็นบ้างรสหวานพาลปร่าปร่า
ยังเหลือแผลฝากไว้ให้ชาชา
พอรู้ว่าเจ็บในใจจางจาง......
ประภาคาร
01/29/2012