บัว ทิ้ง บึง ทุกข์
บัว..เจ้างามคลี่บานเอนก้านอ่อน
ทิ้ง..ภมรโน้มสายมอบให้เขา
บึง..อ้างว้างหมองไหม้เหมือนใจเรา
ทุกข์..โศกเศร้าทั้งบัวบึงถึงภมร
แก้ว กรุงเก่า
...บัวกลางบึง หนึ่งไกล คล้องใจเกี่ยว
มองแวบเดียว เทียวทัก ฤๅปักศร
ให้ภวังค์ หวังแนบ แอบอาทร
ฤทัยซ่อน ย้อนปลิด เชยชิดใจ...
...เจ้าคงรัก บึงนี้ ดูมีสุข
เหมือนเคล้าคลุก ปลุกส่ง ความหลงใหล
แท้ส่วนลึก ตรึกตรอง หมองฤทัย
บัวกลางบึง ซึ่งไร้ ใกล้ชิดชม...
รัตนาวดี
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
