พาหัวใจข้องแวะกระแซะความเหงา
ฉันครอบครองความว่างเปล่า........เอื้อมคว้ามาแนบข้าง
ฝืนยิ้มปนเปื้อนน้ำตาหาชัยชนะ...มองไปสิ้นไร้ทาง
เรือรักต้องอับปาง...มีน้ำตาแทนรางวัลกำนัลใจเรา
ฉันแทะเล็มลองลิ้ม....ชิมความพลัดพราก
รสนั้นต่างกับซากชานอ้อย....นับร้อยเท่า
ขื่นและขมทุกทิวา....ไขว่คว้ามาเพียงเงา
รู้รสเหงายามโรมรันฉันขยาด....และหวาดกลัว
---สะเลเต---
ฉันครอบครองความว่างเปล่า........เอื้อมคว้ามาแนบข้าง
ฝืนยิ้มปนเปื้อนน้ำตาหาชัยชนะ...มองไปสิ้นไร้ทาง
เรือรักต้องอับปาง...มีน้ำตาแทนรางวัลกำนัลใจเรา
ฉันแทะเล็มลองลิ้ม....ชิมความพลัดพราก
รสนั้นต่างกับซากชานอ้อย....นับร้อยเท่า
ขื่นและขมทุกทิวา....ไขว่คว้ามาเพียงเงา
รู้รสเหงายามโรมรันฉันขยาด....และหวาดกลัว
---สะเลเต---
เพราะขยาดกับความเหงา..
กับทุกซอกหลืบความเศร้า..ที่ดูทึมเทาสลัว
เพราะความผิดหวัง..ยังสร้างรอยขื่นค้างให้หวาดกลัว
จึงเข็ดกับความมืดบอดและหม่นมัว..จนหัวใจทุกข์ทน
ความเจ็บร้าวที่กุมเกาะ..
อาจเป็นเพราะ..เราอ่อนแอในทุกหน
อาจเพราะเรา..ไม่เปิดใจรับใครสักคน
เราจึงไม่อาจข้ามพ้น..ทุกข์ทนบนทางว่างเปล่า....ยาวไกล
ปภัสร์
๒๘ มกราคม ๒๕๕๕
กับทุกซอกหลืบความเศร้า..ที่ดูทึมเทาสลัว
เพราะความผิดหวัง..ยังสร้างรอยขื่นค้างให้หวาดกลัว
จึงเข็ดกับความมืดบอดและหม่นมัว..จนหัวใจทุกข์ทน
ความเจ็บร้าวที่กุมเกาะ..
อาจเป็นเพราะ..เราอ่อนแอในทุกหน
อาจเพราะเรา..ไม่เปิดใจรับใครสักคน
เราจึงไม่อาจข้ามพ้น..ทุกข์ทนบนทางว่างเปล่า....ยาวไกล
ปภัสร์
๒๘ มกราคม ๒๕๕๕
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
