เสียงของการ...ตบมือข้างเดียว
ช่างเปล่าเปลี่ยว-เดียวดายยิ่งนัก
ฟังให้ดี..เธอจะ..ประจักษ์
ว่าความรัก..นั้นเป็น..เช่นไร
คือเสียงของ...ความเงียบ
ไม่อาจเปรียบ-เปรย-ด้วยถ้อยคำไหน
รู้-หรือไม่รู้...อยู่ที่ใจ
กับคืนวัน..ที่ผันไป....ในนิรันดร์
ช่างเปล่าเปลี่ยว-เดียวดายยิ่งนัก
ฟังให้ดี..เธอจะ..ประจักษ์
ว่าความรัก..นั้นเป็น..เช่นไร
คือเสียงของ...ความเงียบ
ไม่อาจเปรียบ-เปรย-ด้วยถ้อยคำไหน
รู้-หรือไม่รู้...อยู่ที่ใจ
กับคืนวัน..ที่ผันไป....ในนิรันดร์
จึงมิอาจสดับรับด้วยโสต
จึงโอยโอดอึดอัดในอกอั้น
ตบมือข้างเดียวจึง..ดื้อดึงดัน
เสียงของความเงียบงัน..จึงเงียบนัก
ในความเงียบเรียบรื่นคลื่นสงบ
เธอซ่อนศพใครไว้ใต้วงตัก
ความเงียบหรือคือเสียงสำเนียงรัก
มาชวนชักรักเงียบเงียบใจเยียบเย็น
นั่นล่ะหรือคือเสียงของความเงียบ
ใยแซมเสียบซ่อนซุกความทุกข์เข็ญ
หยุดความเงียบ..แล้วเผยเอ่ยประเด็น
อย่าทำเล่นเงียบเงียบ..บักเขียบน้อย
ย่อมไม่อาจสดับด้วยสองหู
แม้นเธอเปิดเปลือยใจไปฟังดู
จะรับรู้ได้ดังเช่นที่เป็นจริง
อันความรัก-ตระหนักด้วยใจ..ใช่ต้องเอ่ย
เช่นแม่เคยคอยพันผูกรักลูกยิ่ง
เพียงอ้อมอกอุ่นไอให้แอบอิง
บอกรักจริงใจแท้.....แม้เงียบงัน
ถึงเห็นต่าง..เพราะต่างเห็นเช่นใจคิด
น้อมรับในไมตรีจิตมิตรมิ่งขวัญ
ถึงอมทุกข์ขุกเข็ญเช่นทุกวัน
ลึกๆนั้น..รู้สึกดี-ที่พบเธอ