ร่ายกลอนยาว เศร้าหนอ ส่อขบถ
เคร่งเพียรกฎ หดหู่ รู้บ้างไหม
มณเฑียรบาล ขานแถลง แห้งเหี่ยวใจ
ดูซิใคร หนอทำ ชอกช้ำนาน
แก่พรรษา อายุ ลุเลื่อนขั้น
โอ้สวรรค์ มิปราณี ปรี่สังหาร
สิ้นลงแล้ว แรงใจ เลิกไขลาน
เหมือนพร่าผลาญ ดาลดล ต้องมนตรา
นับแต่นี้ มิมีแล้ว สิ้นแววใส
นั่งทำใจ ไขคำ ช้ำหนักหนา
ขั้นเคยเปรียบ ปานเสพ เทพเทวา
จากนี้หา ใดเล่า เศร้าดวงจินต์
สงสารใจ ใครหนอ ออสงสาร
เชี่ยวชำนาญ พาลกลบ ลบศาสตร์ศิลป์
ต้องลาไกล ไปลับ ดับยลยิน
บ่ายหน้าผิน บินสู่ อย่างผู้จร
ต่อจากนี้ มีใด ไหนผูกมัด
ข้อจำกัด ฤาบรรลุ อนุสรณ์
โบกมือลา คราสายัณห์ ตะวันรอน
ช่วงเคยออน ตอนนี้ หลีกลี้ไกล
เจ็บเกินทน หม่นหมอง ห้องใจยับ
แย่เกินรับ หมอเย็บ เจ็บเกินไหว
ต้องเยียวยา หาผู้ ค้ำชูชัย
โอ้ปีใหม่ ไยเล่า เศร้าสิ้นดี
กลอนนี้แต่งเล่นๆเท่านั้นเองครับ โปรดอย่าซีเรียส
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
